Shaboon

Tatoeages, gympen, bier en een flinke dosis energie. Dat zijn de basisingrediënten voor vanavond. Shaboon mag aftrappen en het publiek staat nog enigszins nonchalant vanuit het achterste gebied van de zaal naar het podium te staren. De boxen schreeuwen het uit maar het bier moet blijkbaar nog werken want er zit maar weinig beweging in de aanwezigen. Shaboon geeft een goede indicatie van wat we nog verder kunnen verwachten deze avond: scheurende gitaren en een hoop gegrunt.

Atilla

De Amerikaanse band Atilla opent met een clichéopmerking over hoe geweldig de koffieshops wel niet zijn in Nederland. Die opmerking wordt meteen afgestraft door iemand die roept: ‘It’s always the same fucking story!’ waarop de zanger lacht als een boer met kiespijn en besluit met de show te beginnen. Het publiek is op verzoek van de zanger al meer naar voren gekomen en dat zorgt voor een al meer intiemere sfeer. Elk liedje wordt ingeleid door: ‘The next song is called...’ waarna hij de titel keihard door de microfoon grunt. Al hun liedjes kennen zo te horen dezelfde titel. De eerste pogoërs dienen zich nu ook al aan en beginnen op elkaar los te beuken. De bewegingen van de bandleden lijken wel te zijn bepaald door een choreograaf: ze proberen zoveel mogelijk alles synchroon te doen waarbij ze in een soort cadans blijven zitten, hetgeen een lust voor het oog is.

(hed)p.e.

De afsluiter en hoofdact van deze avond is (hed)p.e.. Hun monsterlijk geschminkte tronies geven al aan dat ze hier niet zijn om ons te vermaken met indie rock. De zanger straalt een energie uit die meteen overslaat op het publiek. Hij opent met: ‘We’re just dumb Americans, you are smart people, you speak at least three languages, we only speak English.’. Er verschijnt prompt een trotse lach op het gezicht van de mensen. Het is toch even schrikken als er geen opmerking wordt geplaatst over de drugs en de prostituees die volop verkrijgbaar zouden zijn in ‘this little country’.

De muziek raast door de zaal de pit maakt vanaf nu vast onderdeel uit van het gebeuren. (hed)p.e. is vrij intermuzikaal ingesteld waarbij er bijvoorbeeld tijdens een hardcore nummer even snel wat lyrics van Salt-n-Pepa of Bloudhound Gang worden opgehoest. Soms wordt er een heel nummer onder handen genomen zoals ‘No Woman No Cry’ van Bob Marley waarbij Marley toch wel een iets zachtere stem hanteerde. (hed)p.e. blijkt toch wel het hoogtepunt van de avond te zijn want het dak gaat er af. Er vliegen af en toe wat mensen over de grond en dan is de pit natuurlijk op z’n best. Met het nummer ‘Renegade’ wordt de avond afgesloten en daarmee worden de laatste energiereserves aangesproken om nog even uit je plaat te gaan. De gebeden van (hed)p.e. en voorgangers zijn in ieder geval gehoord en elke punker kan weer lekker zachtjes gaan slapen en zich voorbereiden op een alledaagse maandag.

Wie: Shaboon, Atilla, (hed)p.e.
Waar: Poppodium Romein
Opkomst: redelijk vol