De tenten worden ingepakt, de fietsen teruggebracht, de luiers weggegooid en op Twitter wordt uitgelogd. De boten steken van wal en laten Vlieland stil en leeg achter. Out of The Great Wide Open. Ter afsluiting een gedicht en een fotoreportage.

HET EINDE

Vroeger toen 'k woonde diep in 't land,
Vrat mij onstilbaar weer;
Zoals een gier de lever, want
Ik wist: geen streek geeft mij bestand,
En 'k zocht het ver op zee.

Maar nu ik ver gevaren heb
En lag op de oceaan alleen,
Waar zelfs Da Cunha en Sint-Heleen
Niet boren door de kimmen heen,
Voel ik het trekken als een eb.

Naar 't verre, vaste, bruine land...
Nu weet ik: nergens vind ik vree,
Op aarde niet en niet op zee,
Pas aan die laatste smalle ree
Van hout in zand.

J. Slauerhoff