Loney Dear komt bij van zeeziekte

Na halfuur beginnen de Zweden pas echt

Tekst: Christiaan Triebert Foto's Minze Dijkstra ,

Loney Dear, op papier en plaat ideaal voor dit festival met hun melancholische electro-folk die perfect aansluit bij het hele ‘Vlieland-gevoel’. Het eerste halfuurtje lijkt het of Emil en zijn band nog even moeten bijkomen van de boottrip, maar het laatste halfuur maakt de olijke Zweed alles goed.

Na halfuur beginnen de Zweden pas echt

MUZIEK
Loney Dear, op papier en plaat ideaal voor dit festival met hun melancholische electro-folk die perfect aansluit bij het hele ‘Vlieland-gevoel’. Het eerste halfuurtje lijkt het of Emil en zijn band nog even moeten bijkomen van de boottrip, maar het laatste halfuur maakt de olijke Zweed alles goed.

CONCERT
Loney, Dear, Into the Great Wide Open: Sportveld, zaterdag 5 september

MUZIEK
Op papier een ideale band voor een festival als Into the Great Wide Open: de leeftijd van sympathieke frontman, hij is in de dertig, sluit naadloos aan bij de gemiddelde leeftijd op het festival. De melancholische electro-folk sluit perfect aan bij het landschap en het wisselvallige weer. Op plaat vormt Emil Svanängen in feite in zijn eentje geheel Loney Dear, (hij wil van die komma tussen beide woorden af) maar live komt er een vierkoppige band bij.

Emil, ondanks zijn verleden als profwielrenner, en zijn band komen wat traag op gang op ‘This little tiny island in the ocean.’ Er wordt veel van de nieuwe plaat "Dear John" gespeeld. Een ‘volwassen’ plaat, die de doorbraak plaat "Loney, Noir" misschien overstijgt. Maar, elk moment wordt opgevuld met een of ander geluidje, wat het live allemaal wel erg druk maakt. Na ongeveer een halfuurtje spelen wordt "The Meter Marks OK" van "Loney, Noir" in gezet en vanaf dat moment wordt er een beginnetje gemaakt met die betovering waar Loney Dear zo goed in is.

PLUS
Het laatste halfuur, vanaf "The Meter Marks OK". Er worden aardig wat oude nummers van "Loney, Noir" gespeeld en deze slaan aan bij het publiek. De sympathieke Emil en zijn schone bandlid Malin Ståhlberg hebben vanaf dat moment een leuke interactie met het publiek. ‘Does anyone know the time?’ vraagt Emil kijkend naar zijn lege pols. ‘Then I know how long we can play for you.’ Er komt zowaar een toegift, een zeldzame gebeurtenis op het festival. Ze hebben er plezier in en vergeten de tijd: ‘Oh shit, I think we should stop now.’

MIN
Het eerste halfuur, het wil maar niet echt aanslaan. Het is niet de Loney Dear die we kennen van andere live registraties. De betoverende riedeltjes zijn niet te horen, het hoge stemmetje van Emil ook niet.

CONCLUSIE
Een halfuurtje inkomen, laten we het daar op houden. Ze vonden het op de boot ook niet zo fijn: 'I hope we’ll never have a boattaxi trip like that again.' Misschien moesten ze daar even van bijkomen. Gelukkig maakte het laatste halfuur veel goed.

CIJFER
7