Lola Kite springt ook maar eens op de Eighties trend

Als je dan toch iets uit de jaren ‘80 ophoest, doe het dan goed

tekst: Willem Wijbenga foto's: Oscar Anjewierden ,

Zijn er grenzen aan de woeste attractie die de jaren tachtig op de muziekconsument van de jaren nul uitoefent? Het antwoord is ja, zo bewijst het Nederlandse Lola Kite. Volledig geforceerd brengt deze formatie je alle elementen van de jaren tachtig die de wereld het liefst met cementen schoenen van de pier had willen gooien. Dat er toch nog door enkele, voornamelijk vrouwelijke, mensen wordt gedanst is tegelijk verontrustend en wonderlijk.

Als je dan toch iets uit de jaren ‘80 ophoest, doe het dan goed

Zijn er grenzen aan de woeste attractie die de jaren tachtig op de muziekconsument van de jaren nul uitoefent? Het antwoord is ja, zo bewijst het Nederlandse Lola Kite. Volledig geforceerd brengt deze formatie je alle elementen van de jaren tachtig die de wereld het liefst met cementen schoenen van de pier had willen gooien. Dat er toch nog door enkele, voornamelijk vrouwelijke, mensen wordt gedanst is tegelijk verontrustend en wonderlijk.

Concert:
Lola Kite, Into The Great Wide Open, zondag 6 september 2009

MUZIEK
Wie het beeld heeft dat de jaren tachtig een spannende tijd was, vol met muzikale vernieuwing met uitdagende nieuwe geluiden, hoeft alleen maar een aantal ouwe verzamelaars op te snorren op de lokale rommelmarkt en ze even te beluisteren om die illusie om zeep te helpen. De jaren tachtig stonden bol van de wansmaak, kitsch en ongeïnspireerde bagger. Galmende, monotone zang, lullige drumcomputer beatjes en stupide synthesizer melodieën op elke straathoek. Lola Lite klinkt alsof het de juweeltjes uit die tijd, die de huidige trend lijken te inspireren, angstvallig probeert te vermijden. Nee, dat is inderdaad niet best.

PLUS
Voor de liefhebber van kitsch zonder enige vorm van ironie, is Lola Kite een “dream come true”. De gerecyclede klanken uit hun geliefde tijdperk worden zonder een hint van zelfspot gebracht. Om dat voor elkaar te krijgen moeten de bandleden een welhaast onmenselijke contole over hun lachspieren hebben.

Ook de extreem accurate replicatie van het geluid dat nu nog menig dertiger gillend naar huis jaagt verdient lof en bewondering.

MIN
De performance van de zanger is ongeveer even spannend als kijken naar hoe gras groeit. Verder valt er werkelijk niks nieuws of verrassends te ontdekken gedurende de gehele set van de heren. Alles klinkt als iets wat je al iets te vaak op een slechte radiozender hebt gehoord. De 404 beat en cheesy syths stoppen de verveling ook niet echt.

CONCLUSIE
Retro is alleen leuk als het niet echt zo slecht klinkt als vroeger. Dat gegeven zorgt ervoor dat Lola Kite geen succesformule is. Die klinken precies zo 'goed' als vroeger.  

CIJFER
3