Blijkbaar heb ik naast Roos nog een rood harig meisje gemist op Lowlands. La Roux. Geprogrammeerd na Roos. U weet wel. Die ik gemist heb vanwege de White Lies. Nou moet ik eerlijk zeggen dat La Roux op haar haarkleur na weinig van de aantrekkingskracht van Roos heeft. Het is niet dat je zou zeggen: “Als ik de ene niet wil. Neem ik de andere wel.” En toch ben ik nu helemaal gek van Bulletproof.

Idolaat worden van het nummer is overigens geen prestatie. Zoveel airplay krijgt het. Een aanstekelijke hook, dansbare beat en een onbegrijpelijke tekst. Wel een tekst met veel herhaling. Herhaling is de sleutel tot succes.

Bulletproof wordt La Roux. Ze zal niet meer voor de avances van de ander vallen. Of die ander een man of een vrouw is blijft wat in de lucht zweven. Wie naar La Roux kijkt ondervindt hetzelfde. Wat is het? Een vrouwelijke man? Een mannelijke vrouw? Bij het hardlopen moeten ze in dat geval in je broek kijken. Ik weet niet of La Roux dat tijdens optredens doet. Dat we in de broek mogen kijken. Ik was er niet bij. Ik stond bij White Lies. Anders had ik het misschien geweten.

Ja, been that done that messed around, dat zegt ze. Is dat iets wat een man zou zeggen? Zulke ken ik wel. Meestal dragen ze een overhemd en bootschoenen. Maar bulletproof? Dat is typisch vrouwelijk. “Ik pik het niet meer hoor! Je hebt me al eerder gekwetst! Ik trap er niet meer in!” Blonde meisjes met een pony en een piano zouden zeggen dat ze niet nog eens poppy genoemd willen worden.

Die La Roux toch. Begrijp er niets van. Net als van Roos. En die zingt ook al zo raar. Zou La Roux stiekem Roos zijn? Of Roos stiekem La Roux? Het zou natuurlijk kunnen. Iemand moet hen in de broek kijken. Het is een morele plicht.