Het is weer vrijdag en daarmee staat voor velen het weekend voor de deur. Vrijdag betekent voor 3VOOR12 Friesland het publiceren van een column en deze week is het de beurt aan de column van Eric Ennema. Een voorbeeld van de wet van de remmende voorsprong.

Zuchtend trok hij de earplugs van de iPod uit z'n oren. Hoe hij het ook geprobeerd had, het lukte maar niet. Er was geen touw aan vast te knopen. Alle ingrediënten waren er, maar toch weigerde het hart z'n verstand te volgen. Het lukte hem maar niet warm te lopen voor de band die hij -in theorie- fantastisch zou moeten vinden. En ook had gevonden, als hij nu twintig was geweest. Somber staarde hij door het raam. Hij dacht aan de tijd dat hij met de net aangeschafte LP in de plastic tas opgewonden naar huis fietste. Hoe hij zich opsloot op z'n kamer. En de plaat uren achtereen draaide, non-stop, kant na kant. De songteksten spellend, de bandfoto's opslurpend. En dan de ontdekking van geheel nieuwe dimensies van de nummers, die zich slechts prijsgaven bij beluistering per koptelefoon.

De liefde voor rock 'n roll had hem nog niet eerder zo pregnant in de steek gelaten. Natuurlijk, er waren slappe tijden geweest. Na de punk was het allemaal wat vastgelopen. Maar zelfs in de jaren tachtig, toen een föhn belangrijker was dan een gitaar, zelfs toen waren er nog bands geweest die hem wat deden. En in de tijd van de Britpop, halverwege de jaren negentig, regende het Engelse bands die datgene speelden wat, tja- deze band óók produceerde. Energie, melodieën, het was er allemaal. En hij vond er geen bal aan. Nou ja, haastte hij zichzelf te corrigeren, dat ging misschien wel wat ver, maar diep in z'n hart kon hij het niet ontkennen. De wet van de remmende voorsprong. Hij had 't allemaal al een keer gehoord, en -eerlijk is eerlijk- ook wel beter. En dat deed zeer, want hij wist dat 't met zijn leeftijd te maken had. Buiten was het inmiddels donker geworden.Het hoge woord moest er maar uit. Hij vond de Arctic Monkeys maar niks.