“We all get soaking wet and broken. That’s what we’re gonna do for you.” De frontman van The Veils Finn Andrews is in een spraakzame bui. Hij kwebbelt er tijdens Into The Great Wide Open namelijk vrolijk op los. Met dat ‘wet’ kwam het natuurlijk wel goed, maar echt ‘broken’ kwam men niet bij The Veils vandaan.
CONCERT
The Veils, Into The Great Wide Open, vrijdag 4 september
The Veils, Into The Great Wide Open, vrijdag 4 september
MUZIEK
Prachtige luisterliedjes maakt Finn Andrews, die ook nog eens gezegend is met een stemgeluid dat alle kanten op kan. Soms doet zijn stem denken aan die van Caleb Followil van Kings of Leon en bezorgt hij een heerlijk onbehaaglijk gevoel in de onderbuik. Dan weer schurkt hij verbazingwekkend dicht tegen Jeff Buckley aan. Deels ook veroorzaakt doordat het gitaarspel van Andrews dan een gelijkenis vertoont met het karakteristieke gitaarspel van Buckley.
Prachtige luisterliedjes maakt Finn Andrews, die ook nog eens gezegend is met een stemgeluid dat alle kanten op kan. Soms doet zijn stem denken aan die van Caleb Followil van Kings of Leon en bezorgt hij een heerlijk onbehaaglijk gevoel in de onderbuik. Dan weer schurkt hij verbazingwekkend dicht tegen Jeff Buckley aan. Deels ook veroorzaakt doordat het gitaarspel van Andrews dan een gelijkenis vertoont met het karakteristieke gitaarspel van Buckley.
PLUS
Het is een unieke ervaring om een band als The Veils in zo’n intieme setting als op Into The Great Wide Open mee te kunnen maken. Naast de nodige intieme luisterliedjes komt er ook een lekkere bak caleidoscopische herrie voorbij. Andrews is op dreef en improviseert er onder meer tijdens 'Calliope' treffend op los: “All fucking rain came down.” Want ondertussen blijft die regen, welke fantastische band er ook op het sportveld in de Vlielandse bossen staat te spelen, nog steeds onderwerp van gesprek.
Het is een unieke ervaring om een band als The Veils in zo’n intieme setting als op Into The Great Wide Open mee te kunnen maken. Naast de nodige intieme luisterliedjes komt er ook een lekkere bak caleidoscopische herrie voorbij. Andrews is op dreef en improviseert er onder meer tijdens 'Calliope' treffend op los: “All fucking rain came down.” Want ondertussen blijft die regen, welke fantastische band er ook op het sportveld in de Vlielandse bossen staat te spelen, nog steeds onderwerp van gesprek.
Maar gelukkig valt er vooral veel te genieten: de gitarist produceert de nodige snerpende gitaarrifjes, de drummer speelt tamelijk stuwend en dwingend en er staat ook nog een heupwiegende bassiste in een engelachtig wit jurkje met wapperende manen, de drie heren meer dan prima ondersteunt, op het podium.
MIN
Finn Andrews is in een vrolijke stemming en klept vrolijk alle nummers aan elkaar. Daardoor vertraagt het tempo wel zo af en toe. Ook komen al die zware teksten die Andrews eruit gooit niet echt binnen. Maar heel af en toe raakt The Veils echt een gevoelige snaar.
Finn Andrews is in een vrolijke stemming en klept vrolijk alle nummers aan elkaar. Daardoor vertraagt het tempo wel zo af en toe. Ook komen al die zware teksten die Andrews eruit gooit niet echt binnen. Maar heel af en toe raakt The Veils echt een gevoelige snaar.
Ook trekt de band na slechts 45 minuten de stekker er al weer uit. Terwijl er volgens het tijdschema toch een kwartier meer ruimte voor deze band was ingeruimd. En de natgeregende diehards voor het podium kunnen joelen wat ze willen, The Veils komen niet meer terug.
CONCLUSIE
The Veils leveren een degelijk optreden af dat ietwat aan de korte kant is. Lekker, maar de diepgang die in de nummers van Andrews wel degelijk aanwezig is, komt op Into The Great Wide Open niet echt volledig bovendrijven.
The Veils leveren een degelijk optreden af dat ietwat aan de korte kant is. Lekker, maar de diepgang die in de nummers van Andrews wel degelijk aanwezig is, komt op Into The Great Wide Open niet echt volledig bovendrijven.
CIJFER
7.5
7.5