Als je platenmaatschappij het af heeft laten weten, vraag je toch gewoon je fans om de kosten van een nieuwe plaat voor te schieten? Marillion plaatste een oproep voor de fans op internet en is daarmee met recht een van de pioniers als het gaat om internetmarketing. Er werden uiteindelijk 12.674 cds vooraf besteld en als je bedenkt dat internet tien jaar terug nog niet alom bereikbaar was, kun je stellen dat Marillion een trouwe schare fans heeft...

Het optreden in de Harmonie dat Marillion op zondagavond geeft, doet niet anders suggereren. Het applaus bij het opkomen van de band is oorverdovend en na de eerste nummers kunnen we al concluderen dat het publiek lyrisch is. Maar waarom eigenlijk? Marillion heeft oude nummers een nieuw gezicht gegeven en toert langs alle grote theaters om hun akoestische album Less Is More te etaleren. Minder is meer, maar het kan niet de bedoeling zijn geweest om het oeuvre van Marillion saaier te maken. De eerste helft van de set is ontzettend kalmerend, maar daardoor ook bijna slaapverwekkend.

De begeleiding van Steve Hogarth is met een grote variatie aan instrumenten dermate goed, dat je je afvraagt wat Steve er eigenlijk aan toe heeft te voegen. Lange uithalen en extreme toonwisselingen zorgen ervoor dat hij vaak niet te verstaan is en daarmee mis je de essentie van het lied. Er zit wel degelijk betekenis in de nummers, maar deze komen alleen aan bij het grote aantal fans in de zaal. Marillion heeft in de afgelopen vijfentwintig jaar zestien platen uitgebracht en dan is het maar afwachten of jouw favoriete nummer ook uitgenodigd is voor het  akoestische feestje.

Misschien is het de charme van Steve Hogarth of de stoicijnse blik van gitaarvirtuoos Steve Rothery die het hart weten te stelen. Grapjes en anekdotes uit de mond van Hogarth doen de theaterganger smelten en als Rothery tegen het einde van de show problemen heeft met zijn instrumentarium gaat alle aandacht naar hem. Het compenseert de muziek, want hoewel het allemaal goed in elkaar zit, lijkt Marillion te willen laten zien hoe mooi saai kan zijn.

De tweede helft is iets levendiger, maar nog steeds niet heel spannend. Het maakt de fans echter niet uit. Er wordt geapplaudiseerd en het lijkt erop dat publiek zelfs nog een staande ovatie zou geven als Hogarth een scheet zou laten. Maar dat is ook helemaal zo gek nog niet als je je bedenkt dat de fans Marillion op schouders dragen. In Amerika hebben fans ooit 80.000 dollar bij een gebracht omdat hun helden de financiele middelen niet hadden voor een tour in hun land. Dan maakt het ook helemaal niet uit of je Kayleigh wel of niet brengt in je toegift. Want er komen wat je ook doet toch wel 900 fans opdraven.