Blues is als een stoomtrein. Een zware motor met een voorspelbare route en cilinders die een stevig, pompend ritme voortbrengen. Het is arbeidsintensief om de machine op gang te krijgen en te houden. En alleen leuk als de kolenschepper z’n best er voor doet. Cuby + The Blizzards zijn de machinisten en wij rijden een stukje mee.

Bij binnenkomst in Iduna is de sfeer direct al gezet. Een donkere zaal, minimaal belicht door een aantal ronde lampen die een soort straatlantaarn gevoel geven. Een podium van slechts 40 cm hoog en leeg instrumentarium dat klaar staat. De letters “C + B” die op het drumstel zijn geplakt vormen de enige aankondiging van wat er staat te gebeuren. Dan lopen de bandleden op hun dooie gemak naar de instrumenten. Gaan achter hun instrument zitten of pakken de gitaar op en beginnen te spelen: echt, straightforward en intiem.

Gedurende het eerste nummer komt Harry “Cuby” Muskee op en wordt hij ontvangen met applaus van het, veelal iets oudere, publiek. Het ene na het andere heerlijke bluesnummer komt langs: oude bekenden maar ook veel werk afkomstig van de nieuwe plaat ‘Cats Lost’. De toevoeging van een kleine blazerssectie, een tenoorsax, trompet en trombone geven de nummers hier en daar een andere, meer funky of jazzy randje. En wátvoor een sectie! Ze spelen zo scherp dat je moet oppassen dat je je er niet aan open haalt. Van de blazers valt de trombonist het meest op. Vooral tijdens de solo in een cover van Robert Johnson laat hij dingen horen die niet iedere trombonist zomaar uit z’n instrument krijgt. Kortom: een welkome variatie in de set.

Muskee heeft namelijk niet de minste muzikanten om hem heen verzameld. Dat geldt niet alleen voor de blazers, maar ook toetsenist Helmig van der Vegt zit als een tovenaar achter z’n arsenaal aan instrumenten en perst elke mogelijke truc uit z’n Hammond orgel. Ook Erwin Java, die met z’n gitaar in z’n nek staat te soleren maakt veel indruk.

Het publiek kijkt ondertussen aandachtig toe. Samen met Harry Muskee, die rustig een peukje staat te roken op het podium terwijl hij samen met het publiek de solo’s van z’n muzikanten bewondert. Over Muskee zelf valt eigenlijk niet veel te zeggen. Natuurlijk heeft hij het bereik niet meer van vroeger, maar de sound van z’n stem is er nog steeds. En hij staat er gewoon wel nog altijd. 

Het publiek staat respectvol naar de man, die al 40 jaar het podium beklimt, te kijken. Aanvankelijk met de armen over elkaar heen en met een glimlach op het gezicht, maar al snel zie je een ontwikkeling: de hoofden beginnen mee te bewegen op de swing van de muziek, vervolgens tikken voeten mee, later zie je zelfs wat heupbewegingen hier en daar. En bij ‘Window of my eyes’ kun je zelfs mensen betrappen op het mee mompelen van de tekst. Maar helaas is het eindstation dan alweer in zicht en wordt er nog één liedje gespeeld terwijl Harry het podium verlaat, de toeschouwers achterlatend met een voldaan gevoel over een geslaagde bluesavond.  

Wie: Cuby + The Blizzards
Waar: Iduna
Wanneer: 02-10-2009
Opkomst: druk