De blaas van een reject

Onvervalste streetpunk van de Cockney Rejects

tekst: Eric Ennema foto's: Frieda Vuur ,

Het was Bill Wyman die ooit 's zei, "een optreden is net als een dagje naar het strand, met vrouw en kinderen. Je moet er voor zorgen van tevoren naar de WC te zijn geweest". Of zanger Jeff Geggus een te kleine blaas heeft of niet is niet bekend, feit is wel dat hij zaterdag, halverwege het optreden van de Cockney Rejects plotseling het podium verliet.

Onvervalste streetpunk van de Cockney Rejects

Het was Bill Wyman die ooit 's zei, "een optreden is net als een dagje naar het strand, met vrouw en kinderen. Je moet er voor zorgen van tevoren naar de WC te zijn geweest". Of zanger Jeff Geggus een te kleine blaas heeft of niet is niet bekend, feit is wel dat hij zaterdag, halverwege het optreden van de Cockney Rejects plotseling het podium verliet. "Gotta piss" meldde hij monter aan het publiek in het Drachtster Iduna.
Verder kan hem en zijn band (broer Mick Geggus op gitaar, Tony van Frater op bas en Andrew Laing op drums) niet verweten worden dat ze zich er van af maakten. Met een gemiddelde leeftijd van 44,5  werd een energie aan de dag gelegd die een beetje in strijd leek met het uiterlijk van de Britten. Ze hadden veel van de Engelsen die je 's zomers op campings in Frankrijk tegenkomt: te dik, zwaar getatoueerd en immer aan de barbeque. Angstaanjagend op het eerste oog, maar reuze aardig als je ze leert kennen. Angstaanjagend was in ieder geval zaterdagavond het geluidsniveau. Streetpunk heeft een zeker volume nodig, en misschien heb ik te lang voor de speakers gestaan, maar de ruis heeft mijn oren nog steeds niet verlaten. Toch ging ik, net als de meeste van de rond de 250 bezoekers, met een goed gevoel naar huis.
We hadden alle hits gehoord; War On The Terrasses, The Greatest Cockney Rip-Off, en als afsluiter Oi Oi Oi, we hadden gezien dat Jeff Geggus nog steeds een niet stuk te krijgen humeur (en stem) heeft, èn we zagen dat het stompzinnige vechten, dat vroeger schering en inslag was bij dit soort concerten, verleden tijd is. Wat bleef is de meebrulbaarheid van de goudeerlijke working class streetpunk van de Rejects. Waarbij opviel dat veel nummers de tand des tijds goed hebben doorstaan. Muzikale virtuositeit of variatie zijn niet aan de orde bij de Cockney Rejects, en hetzelfde geldt voor de verstaanbaarheid van de aankondigingen (zo dacht ik een tijdlang "waar hééft die zanger 't over" toen hij het over de Rainchecks had, tot ik er achter kwam dat hij het over z'n eigen band, de Rejects dus, had). Als Geggus de volgende keer z'n blaas nou ook onder controle heeft, heeft Drachten weer een ononderbroken avondje onvervalste streetpunk.
wie: Cockey Rejects
waar: Iduna, Drachten