Girl from the North Country Fair

Eén van de mooiste liedjes op mijn Ipod is een duet tussen Bob Dylan en Johnny Cash wat ik ooit eens gedownload heb. Het schijnt een bijzonder obscure opname te zijn, want ik heb de bron nooit meer weten te achterhalen. In mijn herinnering stond eenzelfde uitleg op de website: zij wisten ook niet waar ze het nummer vandaan hadden.

Bob Dylan herken je niet meteen, hij zingt wat hoger en minder rafelig dan anders. Het donkere timbre  van Johnny Cash is daarentegen niet te missen. Samen klinken ze als het beste wat twee gebroken mannen je kunnen bieden. De coupletten zingen ze afzonderlijk, het refreintje samen. Cash ligt daarin telkens een halve tel achter op Dylan. Het origineel zou best eens van Bob Dylan kunnen zijn, zo goed ben ik niet in zijn oeuvre ingevoerd. Het is per slot van rekening van behoorlijke omvang en daarom is het, hoop ik, ook geen schande om het niet goed te kennen.

Het geheel heeft een nogal zuidelijke sfeer. De luisteraar krijgt het idee dat Dylan en Cash elkaar ergens in Tennessee, Mississippi of zo’n andere staat die de blues in al zijn facetten ademt, ontmoet hebben. Samen zingen ze over een meisje dat ze ooit lang geleden hebben leren kennen op de North Country Fair. Ze is een ‘true love of mine’ geworden. Blijkbaar kan een man daar meerdere van hebben. Toch zijn ze elkaar uit het oog verloren, beiden zijn verder gegaan op reis: de jongen en het meisje.

Dylan en Cash lijken de echte reizigers maar in werkelijkheid is het meisje dat gebleven is dat juist. Wat heeft ze in al die jaren gedaan sinds Bob of Johnny haar ‘true love of mine’ genoemd hebben? Ze is nu vast gelukkig met iemand anders van de North Country Fair. En mocht de luisteraar aangespoord door Cash en Dylan afreizen naar de North Country Fair om haar te zoeken en haar dan de vraag te stellen of ze zich hen herinnert. Zal ze hem met grote ogen aankijken en antwoorden: “Johnny Cash? Heb ik hem echt gekend? De tijd vliegt…”