Amerikaanse poprock op Waldrock. Raar, heel raar, maar de muziek is wel van dien aard dat het Wâldrock eigenlijk helemaal niet ontsiert. Bij de soundcheck geeft een vluchtige blik in de rondte meteen al aan dat er mensen zijn die apart voor Papa Roach een kaartje kopen. Tieners en twintigers. De Infest-generatie komt het Metamorphosis-geslacht tegen bij de hekken. De opkomst, en daarmee het begin, mag er zijn. Je kunt wel een vreemde eend in de bijt zijn, maar dat hoeft nog niet te betekenen dat je je aan moet passen aan de rest. Gewoon Papa Roach, gewoon Amerikaans, duidelijk aanwezig en het publiek uitdagend. En dat publiek lijkt er voor het eerst meer dan oprecht zin in te hebben.

Gillende meisjes bij het hek. Prachtige Amerikaanse toestanden in het zo nuchtere Burgum. Er worden statements gemaakt tegen de Paris Hilton mentaliteit met een hitgevoelig nummer als Hollywood Whore. De eerste single van Metamorphosis doet het goed in de – voor het eerst – volle tent. Halverwege het optreden merk je echter weinig vernieuwing meer in de set. Eentonig materiaal en dat maakt  het gros van het publiek wat ongeduldig. Je wilt toch gewoon maar één nummer horen en dat is Last Resort. Papa Roach brengt die verlossing als laatste nummer. Wâldrock is weer een tikkeltje meer tevreden en de bassist heeft het ook prima naar zijn zin gehad. “It was slightly awkward, because we’re about the only ones out here that aren’t that metal. It was good fun though,” aldus Tobin Esperance.