De chirurgische ingreep van Carcass is nog niet eens voorbij of Dio zijn stem weerklinkt in de verte. De poorten van hemel en hel staan wagenwijd open als Children of the sea ingezet wordt. Dio zijn bloesje schittert als de shirts van Gerard Joling. Het is ook echt geweldig om de nog altijd energieke Ronnie James Dio over het podium heen te zien zwieren. Maar ook de rest van de band weet nog goed waarvoor ze ooit geboren zijn.

De bijna psychedelische hardrockriffs brengen je in trance met nummers als Bible Black en Time machine. Als Dio het grote licht even over het publiek laat heen gaan maakt hij de gevatte opmerking ‘Oh you’re still here,’ want ook hier is het enthousiasme, net zoals tijdens sommige andere optredens, weer ver te zoeken. Maar ze zetten vol overgave door en we krijgen zelfs een uitgebreide drumdemo op het ubergrote drumstel van Vinny.

Deze wordt vanzelf overgenomen door de groovy baslijnen en we gaan verder met Falling of the Edge of the World. Het laatste nummer behoeft geen intro. Heaven and Hell schalt over de zomerweg in een extra lange versie. Dio ontketent en zet alle kracht bij met zijn stem. Met een kleine toegift komt dan toch echt het laatste gitaarloopje door de speakers.

Wâldrock 2009 is voorbij, een rustige editie waar de bands goed op elkaar afgestemd waren, maar het publiek een beetje lauw was. Papa Roach was de grote verrassing en Heaven and Hell was de schuimkraag op het gouden vocht.