15 januari:
Omdat ik niet echt een held ben in kaart lezen is het grotendeels mijn schuld dat we ongeveer anderhalf uur te laat aankomen bij de club waar we moeten spelen. Als we aankomen in de juiste zaal is Rusticate (de band waar we deze tour mee doen) al aan het opbouwen. De zaal verzorgt het eten niet en dus is het aan ons om even een goede warme hap te regelen. Een prima pizza (veel waar voor je geld, drie maal meer beleg dan back home) volstaat.
Na de soundcheck praten de bands even bij gepraat en natuurlijk worden de eerste biertjes achterover gegooid. Rusticate speelt als eerste en doet dat aardig strak. Het geluid is behoorlijk gedempt vanwege de digitale mixtafel en de kluns die de tafel bedient. Na onze vrij chaotische show maken we kennis met Marinos: een iel 17-jarig punkertje met extreme homo trekjes. Nadat het ijs gebroken is, laat hij zien wat hij (wij noemen hem Marinus) in huis heeft. Hij heeft al aardig wat alcohol achter de kiezen en hij schaamt zich dan ook niet om mij, een wildvreemde, op de wang te zoenen. De daaropvolgende poging om met mij te tongen sla ik vervolgens genadeloos af. Ik denk niet dat mijn vriendin daar op staat te wachten en ikzelf ook al helemaal niet.
We slapen bij de vrouw die de show heeft georganiseerd en nadat de toko is opgeruimd volgen we haar (en Marinus!) naar de slaapplek. Tot grote opluchting van de band wordt Marinus thuis afgezet. De homopunker neemt waardig afscheid van ons door voor onze bus met zijn manlichkeit te shaken. Wij knijpen onze oogjes even dicht. Onze slaapplek blijkt in een prachtig huis te zijn. De gehele band slaapt op een vijfpersoonsbed. Na een bezichtiging en wat grappen en grollen doen de boys hun ogen dicht en vertrekken ze naar dromenland.
16 januari:
Na een goede nachtrust, waarbij zeker één groot Duits bos is om gekapt, ruiken wij het ontbijt met Turkse koffie al. We genieten hier met volle teugen van, terwijl we van de vrouwen in dit huis nog enige uitleg krijgen om in het hartje van Hamburg te komen. We bezoeken de haven, een gitaarwinkel, de straat waar geen vrouwen mogen doorlopen, halen wat alcoholische versnaperingen en een goed bak koffie bij een leuk koffiehuisje. De tijd dringt, dus op naar de volgende show. Na een uur durende rit komen we aan in Vechta.
We spelen in een zaal die Gulfhaus heet (met op werpafstand een vrouwenvleugel) en die qua grootte vergelijkbaar is met Kiehool in Bergum alleen dan maal drie. Nadat we onze spullen in de zaal hebben gedropt, gaan we met beide bands naar het (crust)huis waar we overnachten. Het huis is niet ver van de zaal waar we spelen, dus we kunnen de bus lekker laten staan om uiteindelijk kruipend huiswaarts te gaan.
Omdat Rusticate hier een graag geziene gast is, zijn zij dit keer de hoofdact van de avond. We soundchecken uitgebreid en daardoor spelen we deze avond zeer strak. Na de show komen veel mensen naar ons toe om ons te vertellen dat we een zeer geile show hebben neergezet. Je merkt er niet veel van dat Lennart onze set in één ochtend in zijn kop heeft geknald. Die jongen is een held!
Backstage is de (fris/sterke) drank al snel op en na het inladen van de bus nemen Manuel en Andi (Rusticate) ons mee naar de Bananenbar. Hier komen we al in aardige beschonken toestand aan. De aanwezigen merken al snel dat we geen loslopende psychische patiënten zijn en volgen al snel de moves die we op de dansvloer weggeven. We vallen goed in de smaak bij de dames vanavond.
Gezelligheid kent geen tijd maar uiteindelijk wil het personeel ook naar huis dus worden we vriendelijk gevraagd om te vertrekken. In het donker proberen we de weg weer te vinden naar het huis waar we slapen en ook al zegt Andi de weg te weten..... De krantenjongen die netjes zijn ronde doet, weet ons wel de goede kant op te sturen en enkele straten verder zijn we gearriveerd bij het Crusthuis. Lennart, Manuel, Corne, Joris en ikzelf zitten nog even na om onze gitaarskills aan elkander te showen en dan is het toch echt tijd om het lichtje uit te doen.
17 januari:
Voor mij is het elf uur 's ochtends als ik ontwaak . Na een goede douche beland ik weer enigszins in de bewoonde wereld. Corne houdt het slapen het langst vol en schuift met een "fris" hoofd aan bij het heerlijke ontbijt dat Dennis (bassist Rusticate) voor ons heeft klaar gemaakt: scrambled eggs and stuff. Tijdens deze heerlijke maaltijd bespreken we enkele zakelijke en financiële dingen.
De laatste show is in Loningen en dat is maar een half uurtje verwijderd van Vechta. Dus er zijn plannen om Vechta in te gaan, of om te gaan zwemmen, maar uiteindelijk spelen we met de ijshockeytafel en kijken we naar NapoleonDynamite.
Het crusthuis waarin we verblijven overschreidt ondertussen alle hygiënenormen. Zo heb ik een aardige spin in de badkuip gespot en de ontbijttafel is verrijkt met as en uitgedrukte peuken. We hebben weinig redenen om te klagen want de gastvrijheid is groot en zo te merken zien ze ons graag terug komen. Het huis verder is aardig artistiek met muren die op indrukwekkende manieren zijn beschilderd. De hoofdmuur van de woonkamer staat vol met een immens lang verhaal in het Duits over de mensheid, hun rechten en de ondergang van de wereld.
Dan is het tijd om verder te reizen. Op naar de laatste show van deze tour. Bij aankomst bij het Speedcafé (een truckerscafé, hebben we ons laten vertellen) laden we de spullen uit, zetten de apparatuur op en horen vervolgens dat het PA systeem niet volledig is. Voor ons is dat geen heel groot probleem, maar voor Rusticate wel want zij hebben twee zangers in hun band en zij kunnen tijdens het optreden nu maar één zanger versterken.
Na de soundcheck stappen we in de mega luxe tourbus van Rusticate en gaan op weg voor een hapje eten. Ondertussen kijken we naar een DVD van zeer matige Duitse punkrockbands. We vinden in het kleine plaatsje Loningen (zeg maar net zo groot als Leeuwarden) een kebabhause waar we wat salades, kebabs en pizza's naar binnen werken en na het uitbuiken weer richting het truckerscafé gaan. We doden de tijd met tafelvoetbal en uiteindelijk zijn we om kwart over elf klaar om het podium op te gaan.
We gaan aardig los en de mensen lijken ons erg leuk te vinden, ondanks de wat hogere gemiddelde leeftijd in de zaal in vergelijking met de vorige shows. Uiteindelijk verkopen we maar één cd, maar ja, dat is nog altijd beter dan geen. Tegen de tijd dat Rusticate klaar is met spelen, beginnen wij met het inladen van de bus om weer terug te gaan naar Nederland. De merchtas wordt volgestout met B(ecks) BVOtjes en na afscheid te hebben genomen van onze tourmaatjes springen we de bus in, in de hoop nog iets meepikken van het Groningse nachtleven.
We zijn eerder over de grens dan verwacht en uit blijdschap brengen we spontaan het oeuvre van Propagandhi a capella ten hore. Helaas zit er qua tijd toch geen Gronings nachtleven meer in en reizen we richting hometown Leeuwarden. Iedereen wordt netjes voor de deur afgezet en om een lange conclusie kort te houden... Het was supah geil!