Duitse touringbussen, verkeersopstoppingen en amper parkeerplek. Wat is er aan de hand in Franeker? De PC? Heropening van de universiteit? Nee, een 72-jarige Brit die met zijn hobbyband de Rhythm Kings toert. Een hobbybandje, want de voormalig Rolling Stone Bill Wyman hoeft zich niet meer te bewijzen en voor de centen hoeft hij het eveneens niet te doen. Zoals hij vroeger op de achtergrond stond wanneer Mick en Keith over het podium stuiterden, staat hij nu nog steeds wat in de schaduw en komt de show vooral van zijn Rhythm Kings.
In de schaduw van Georgie Fame bijvoorbeeld. De stem van The Blue Flames, die in ’64 de Beatles van de eerste plaats schopte met het nummer Yeh Yeh, zingt vanachter zijn keyboard de mooiste R&B klassiekers. Of van de Grammy-award winnende Albert Lee, die faam maakte in de rockabilly en rhythm & blues. Of van toetsenist Geraint Watkins, die artiesten als Mark Knopfler, Paul McCartney en Van Morrison ondersteunde, en nu schokt en schudt met zijn hoofd als Jerry Lee Lewis.
Waar bovengenoemden de zaal in beweging wisten te brengen met bluesrock klassiekers weet de enige jonkie van het stel, de zwarte zangeres Beverley Skeete, de zaal kippenvel te bezorgen met een prachtig uitgevoerde I Put a Spell on You. De versie van Nina Simone past perfect bij haar warme soulstem. Skeete is bijna ook de jongste zijn van de zaal, want op ondergetekende na is de Koornbeurs grotendeels gevuld met vijftigers.
Wie nog het meest opvallen van de negenkoppige band zijn de saxofonisten Nick Payn en Frank Mead. Het duo laat de saxen prachtig meeswingen op de muziek en ze geven voorover gebogen op het randje van het podium een paar heerlijke solo’s weg. De zweetdruppels van de saxofonisten vallen zowaar op het publiek voor hen. Wyman, die het hele concert al een gemoedelijke glimlach op zijn gezicht heeft, ziet dit alles en besluit ook met het publiek te dollen. Hij pakt een camera van iemand uit het publiek en probeert een foto van de zaal te maken, vanaf het podium. Hij krijgt het toestel echter niet aan de praat. ‘Fuckin’ cheap camera’s!’
Op een paar korte, maar leuke onderbrekingen na staat Bill Wyman niet echt in de spotlights. Het is vooral de band die de show maakt. Niet dat Wyman daar erg in heeft, hij vermaakt zich wel met zijn basgitaar, hij speelt voor zijn eigen plezier. En daar is eigenlijk helemaal niks mis mee. Wyman probeert de band niet te verkopen als ‘de band van de voormalig Rolling Stone’, de band speelt zelfs maar twee nummers van de Stones; Melody en Honky Tonk Women. Ook gaat hij niet te midden van de band staan, maar laat hij zijn achtkoppige band de show maken.
Of Wyman dan wel wat toevoegt aan het geheel? Tsja, de mensen komen toch af op de naam van een voormalig Rolling Stone. Shirts met een uitstekende tong zijn daar getuige van. Het zal Bill Wyman ook niet uitmaken: “we just want to give you a nice evening.” Dat is hem en zijn band zeker gelukt. “Schön? Ein wunderschönes Abend!“ aldus een inzittende uit de touringbus, die nog een lange weg hadden te gaan.
Wie: Bill Wyman’s Rhythm Kings
Waar: De Koornbeurs, Franeker
Opkomst: Tot de nok gevuld (730, uitverkocht)