Daily Bread, u kent ze wel. Dat polderorkest dat stevig aan de weg timmert. Letterlijk dan, want ze knallen en rammen en hameren en beitelen en beuken me d'r toch op los tegenwoordig. Vooral die drummer dan he. Kijk dat meiske is natuurlijk ook een cute dreumes, die leuk staat mee te hupsen en de boel steeds brutaler aan elkaar lult. En ook de bassist niet te vergeten, je weet wel die met dat dons op zijn bovenlip die altijd zijn nek zo uitsteekt als ie mee gaat zingen. Nee, het is ontegenzeggelijk een trio, maar de ster is natuurlijk de drummer.

Die knappe krullenbol, die ook als er niet gespeeld wordt onrustig zit te wiebelen. Je ziet hem denken, waar zal ik nu weer eens op slaan. Want daar is hij heel creatief in. Sambaballen op knieën, stokjes op palen, castagnetten schrapen over een ruwe vloer... sterker nog, hij is de enige slagwerker die ik ken die het intro van metallica's motorbreath in ijle vrieslucht kan spelen met twee vingers in zijn neus en als het moet een volledige kleuterklas knetterdoof drumt.

Ik ben niet de enige die het opvalt, is ook niet zo moeilijk. Hij zit pal vooraan natuurlijk. In het midden. Is wel duidelijk wie er bij Daily Bread de broek aan heeft. Nee, ook fotografen zijn onherroepelijk tot hem aangetrokken. Zoals gezegd, hij heeft de looks, maar het is vooral dat ongelofelijke arsenaal aan drumgereedschap dat hij inzet.

Het ging zelfs zover dat bij het laatste optreden in scooters twee fotografen over elkaar heen buitelden, zich in een soort vogelnestje opvouwden op de grond voor de basedrum en al ruziënd inzoomden op de grote teen van de drummer die toen even in zijn eentje de funky drummer deed op dat bierdopje.
Ik voorzie Obama-achtige toestanden als Daily Bread volgend jaar op Lowlands staat en alle camera's op ze gericht staan. Hij gaat dan helemaal doorslaan. Niet alleen zet hij zijn beste set ooit neer, hij zal eigenhandig het podium slopen. Een ritme weten te toveren uit drie opgevouwen cameramensen, met twaalf splinters en de snor van zijn bassist een hommage doen aan in-da-gadda-da-vidda en tenslotte met Kimberleys string in zijn mond een allerlaatste drumsalvo de wereld in slingeren terwijl hij met een sambabal in zijn anus rondstuitert op het mengpaneel. Dat soort beelden gaan de wereld over mensen, yes we can!