Ben je net lekker van alles aan het plannen: een videoclip, een Duitse tour, releases in het buitenland, duikt er ineens iets op vanuit onverwachte hoek. Slut, een band waarmee Lawn in het verleden meerdere malen heeft gespeeld, tourt eind januari door Oostenrijk en heeft een paar data openstaan voor supports. Dat heeft wel wat voeten in de aarde: we moeten wat shows in Nederland last-minute afzeggen. Maar we gaan naar het enige echte schnitzelparadijs: drie shows in Wenen, Linz en Salzburg!
Woensdag 21 januari: Arnhem/ Leeuwarden
Twee weken van voorbereiding is alles wat we hebben, dus we delegeren de taken, stellen persberichten op en doen promotie voor de lokale media. Maar in zo’n korte tijd blijkt dat al bij voorbaat een onbegonnen zaak. Het is vooral een kwestie van onderhandelen over overnachtingen, kostenplaatjes maken, een paar keer flink repeteren, tasje inpakken en duimen dat er volk komt opdagen. Op deze woensdag, twee dagen voor vertrek, moet er vooral gerepeteerd worden met los-vast toetsenist Laurens van der Meulen voor zijn afstudeerproject It Langstme En De Dea. Hij heeft voor deze avond naast Oceana Company-drummer Robert Koole ook onze zanger-gitarist Job van ’t Veer en ondergetekende gerekruteerd; van een flink potje incest is niemand vies in de noordelijke bandjesscene. Prima repetitie, wordt wel wat.
Donderdag 22 januari: Arnhem/ Groningen
De donderdag is onze reguliere oefenavond, maar we besluiten deze even door te schuiven naar de volgende ochtend, zodat iedereen z’n zaakjes op orde kan krijgen. Voor mij betekent dat een avond flink doortrekken in een Arnhems kantoor, waar ik redactie voer voor Musicmaker en De Bassist. Na tests uitzetten, ingekomen stukken redigeren, een stuk schrijven over de seminars van afgelopen Eurosonic/Noorderslag, gastrecensenten regelen, eindeloos veel mails beantwoorden, de planning voor het februarinummer opzetten en een test over een fijne Finse microfoon schrijven, ga ik rond middernacht naar Groningen. Je ziet nog eens wat van de wereld.
Vrijdag 23 januari: Groningen/ Regensburg
Tien uur ’s ochtends een repetitie, man man man. Op de een of andere manier krijg je niet helemaal mee wat je aan het doen bent op zo’n tijdstip, maar het was hoognodig nog even de set door te nemen en te timen. De gebroeders Van ’t Veer bedienen zich voor hun composities van verschillende compleet idiote gitaarstemmingen, dus het is vooral zaak de set zó op te bouwen dat er niet al te veel tussendoor gestemd moet worden. En als het toch gebeurt, even een sampletje erdoorheen. Je moet de zapcultuur-jeugd bezighouden tegenwoordig. Toch?
Nah dann, ein letzte Zigarette und auf zum Autobahn! Plaats van bestemming is Regensburg, waar een barmhartige Samaritaan ons wel onderdak wilde verschaffen zodat we niet het hele eind naar Wenen in één dag hoeven af te leggen. Dit bleek dan weer stom toevallig de indiekoning van Beieren te zijn; Chris Pacult. Student, promotor van allerlei lokale festivals, muzikant en groot, gróót muziekliefhebber. De muren en kasten van zijn, in een gigantisch oud pand gevestigde, kamer zijn behangen met platen en posters van archetypische ‘echte muziek’-bands als The Notwist en Mercury Rev, en de wat verlegen Pacult zelf heeft als levensmotto ‘to zave rock an rowl!’. Prachtig. Om de daad bij het woord te voegen heeft hij voor de uitgeputte band zijn eigen slaapkamer uitgeruimd en bij het vertrek ’s ochtends geeft hij ons als een bezorgde moeder flesjes water mee voor onderweg. Ze bestaan nog, compleet onbaatzuchtige en waanzinnig gastvrije mensen als Pacult. Hopelijk zien we hem snel weer bij een optreden daar in de buurt en bomen we verder over alle prachtige muziek die hij de laatste tijd heeft ontdekt.
Zaterdag 24 januari: Wenen
Oh, Vienna! WUK is een misleidend pand. Bij binnenkomst waan je je in een anarchistisch krakersbolwerk; werkplaatsen, vegetarische toko’s en een wat vervallen staat van zijn. De zaal is een soort opgeblazen Vera, in de ruimtelijke zin des woords. Officieel heeft de Spartaans ingerichte poptempel een capaciteit van 1200 man, maar met 900+ is het ook behoorlijk vol. Dat merkten we overigens pas zodra we van backstage het podium opliepen, na ons te goed te hebben gedaan aan de eerste van de drie backstage vreettafels van de week: worst, een ander soort worst, nog meer worst, kaas, soepstengels, selderij, kaasblokjes, kaasplakjes, paprikaatje, worst, kaas, worst…
Maar we hadden het over het publiek. Dit hadden we in elk geval niet verwacht: mensen! En wat een boel mensen! En wat een enthousiaste mensen, bovendien. Dat moeten ze nog steeds leren in Nederland: enthousiast doen als een band zich staat uit te sloven. En je bek houden als er een gevoelig nummer wordt ingezet. Maar het leek allerminst beleefdheid, maar een oprechte interesse in “dat Nederlandse voorprogramma”, bleek toen we na de show bij de merchandise-tafel stonden. Warme broodjes is wat overdreven, maar de cd’s vlogen over de toonbank. We hadden ergens een hippe gadget vandaan getrokken waarmee je een deel van onze single Downstream de lucht in zond, zodat iedereen met Bluetooth binnen de kortste keren een nieuwe ringtone had. Dat viel erg in de smaak en het blijft altijd leuk om spullen te mogen signeren. Zeker als het om de posters van Slut gaat. Trouwens ook een leuk bandje.
Zondag 25 januari: Linz
Een tip voor iedereen die nog nooit in een psychiatrisch ziekenhuis is beland en dat ook graag zo wil houden; luister nooit naar de Oostenrijkse radio. Lawn deed dat wel, en luisterde gedurende drie uur (!) naar een hoorspel, variërend van voetstappen, iemand die stuiptrekkend op een kapotte piano leek te liggen tot een of andere vent die -‘wawawa..blrp..wawawa’- op een heel eigen manier iets duidelijk wilde maken. Met een straaltje kwijl uit onze mondhoeken en een glazige blik kwamen we aan in Linz.
Het Posthof is van een heel andere orde dan WUK: véél te netjes, veel te schoon, veel te modern. Maar wel heel fijn met een hotel er aan vast en een podiumsound waar je u tegen zegt. Het was er ’s avonds gezellig druk, al had Wenen ons behoorlijk verwend. Hoogtepunt van de avond (voor mij in elk geval, en ik schrijf het stukje, dus dan is het zo): een borst signeren. Van een zestienjarig meisje zonder enige kennis van Engels behalve ‘would you please…’, maar dat mag de pret niet drukken. Het Slut-t-shirt stond haar goed. Na het optreden tot een uur of drie met het hoofdprogramma en aanhang de wijnvoorraad opgedronken. Zij speelden trouwens ook prima. Toch echt wel een leuk bandje.
Maandag 26 januari: Salzburg
Mozart. En meer is er niet te zeggen over Salzburg. Alles is één groot museum, iedereen eet er Mozart-Kügeln, snuit z’n neus in Mozart-partituur-zakdoekjes en zingt
Na het optreden om de geslaagde week te vieren een kroeg opgezocht waar de al dagen sudderende gekte van Slut-bassist Gerd het hoogtepunt bereikte. Niet alleen wil de beste man liever voetballen ‘dat muziek maken is ook alleen maar voor het geld’, maar ook heeft hij uit pure eenzaamheid een imaginaire club opgericht, een waan waarin hij ondermeer al zijn hele band betrokken heeft. Achtereenvolgens werden ook ondergetekende, Job en Okkie geïnaugureerd in de ‘Haze Klub’: op de knieën, zweren op een vergane foto van een konijn en het clublied zingen. Ich habe es nicht gewusst, je had er bij moeten zijn. Leuk bandje, dat Slut.
Dinsdag 27 januari
Terug, slapen, lieve MySpace-berichtjes beantwoorden en maar weer aan de slag voor de echte tour in juni. Hopelijk ook weer terug naar Oostenrijk, dat land kan voorlopig niet meer kapot voor ons. Vooralsnog hebben we in elk geval een tof label gevonden in Duitsland en Zwitserland dus de avonturen van Lawn zijn nog lang niet voorbij!