Joe Buck Yourself, Sneek!

Ranzige Rock 'n roll - Oprecht en rustig

Tekst: Willem Wijbenga Foto's: Rob IJpma ,

Wegens de verbouwingen organiseert Het Bolwerk te Sneek tijdelijk optredens buitenshuis. Ditmaal de Amerikaanse Rockabilly-bekendheid Joe Buck (Jim Finkley voor zijn moeder). De beste man kwam hoogstpersoonlijk een mopje spelen voor een Rockabilly publiek dat mondjesmaar kwam opdraven. Er zaten ook wat stamgasten van café The Legend in Sneek.

Ranzige Rock 'n roll - Oprecht en rustig

Wegens de verbouwingen organiseert Het Bolwerk te Sneek tijdelijk optredens buitenshuis. Ditmaal de Amerikaanse Rockabilly-bekendheid Joe Buck (Jim Finkley voor zijn moeder). De beste man kwam hoogstpersoonlijk een mopje spelen voor een Rockabilly publiek dat mondjesmaar kwam opdraven. Er zaten ook wat stamgasten van café The Legend in Sneek.

Bij aankomst in het café stond de hoofdact van de avond met een groepje kenners buiten de deur een sigaretje te paffen. Even lullen. Buck heeft een opvallende kop, die de bezoeker ook binnen vanaf menig T-shirt en poster toe sneert.
Het groepje buiten bleek ook al meteen de helft van het toegestroomde publiek te zijn. Een handjevol kroegtijgers en wat ander grut als de tweede helft wachtte binnen op het optreden.

Van een support act bleek geen sprake te zijn, hoewel er wel op zo'n act gezinspeeld werd. Jammer, want dat betekende een korte rit die avond. We moeten het met Joe Buck alleen doen.

Joe Buck, bekend van Th' Legendary Shack Shakers en van samenwerking met Hank Williams III, gaf een set weg met vrij gruizige, stripped-down, rock-'n-roll hoorbaar uit het Zuiden van de V.S. Dit doet hij in zijn eentje, gepositioneerd achter een basdrum, met een gitaar ter begeleiding van zijn rauwe, ongepolijste stem.

Het zuiden van Amerika is een plek waar de duivel zich nog roert in het dagelijkse leven. Een plek waar de dominee nog elke zondag zijn kudde bezwerend toespreekt over de zondeval en het hellevuur. Dat zijn thema's en gevoelens die ook duidelijk in de liedjes van Joe terug te vinden zijn.

De ‘Motherfucker's’ zijn niet van de lucht. Vrijwel elk praatje tussen de korte, intense en schurende nummers door begon en eindigde met het woord. Hoofdzakelijke thema's van die liedjes: haat, de duivel, lui doodmaken en zo. U kent het wel.

De nummers denderden wat op het zelfde tempo door. Duidelijke uitblinker was het rustigere nummer Bitter is the Day. De tempowisseling naar dat nummer maakte dat het op een goede manier opviel tussen het overige geweld.

Het optreden van Joe voelde kort aan. Jammer, want met wat meer opwarmen waren de koele toeschouwers misschien wat actiever geweest.

Wie: Joe Buck Yourself Waar: The Legend in Sneek Opkomst: 26 man en een kip