Ik moet u allen iets bekennen. Afgelopen Lowlands ben ik niet naar Roosbeef geweest. Hoe kan dat nou zegt u? Is de liefde bekoeld? Is niets in dit leven dan zeker? Dat valt ook wel weer een beetje mee. Er wilde gewoon niemand met me mee. Is dat een slap excuus? Ja dat is het. Ik weet het, maar d e mensen zien haar niet zitten. Ze praat zo raar en ze zingt nog veel raarder. Ik vind dat helemaal niet erg. Ik vind haar grappig.

Boze tongen beweerden dat Roosbeef helemaal niet zo leuk is. 0ne Trick Pony, daar zou mijn hart sneller van gaan slaan. Ik zag haar. Het was een meisje met een piano die best goed kon zingen. Iemand zei dat ze vast veel problemen had. Dat zou best kunnen. Meisjes hebben nou eenmaal veel problemen:  jongens, dat rare lijf, ...  weet ik het. Het deed me weinig. Dat gezanik over poppy’s. Wat zijn poppy’s? Betekent dit dat ik weer vaker naar Spuiten en Slikken moet kijken?

Nee, mijn Roos. Met haar gekke rode haar. Die zingt gewoon over dingen die ik begrijp. Dat het in Afghanistan best veel op Zandvoort lijkt, omdat je op beide plaatsen veel zand kunt vinden. Een vergelijking met Hoek van Holland zou dan misschien nog meer op zijn plaats zijn.

Stiekem zijn er best veel mensen een beetje verliefd op haar. Heel groot was ze te zien op het scherm bij 3FM. Bij die lui van die allstars waar ze wat op een schoen mocht kleuren. Ze was overal. En het allermooist stond ze in de Daily Paradise. Rood haar, bleek gezicht, sprekende ogen. Roos was vroeger postbode.

En waar was ik? Het moment dat Roos in de India stond? Ik was bij White Lies. Let’s grow old together and die at the same time zongen ze. Het klonk mij als het meest romantische wat ik ooit gehoord had in de oren. Hoe zou het klinken als Roos het zong? Voor mij. Voor mij. Samen oud worden en dan doodgaan.