Holy Fuck

Wilbert Elting kleedt een van zijn ergernissen uit

Wilbert Elting ,

Gisteren (22 april) Holy Fuck gezien in de Vera. Zo geweldig als op Lowlands 2008 waren ze niet, maar het was leuk. Niet stil kunnen blijven staan is iets dat niet veel bands voor elkaar kunnen krijgen. Vooral niet in het noorden waar iedereen meestal tot het laatste nummer de kat uit de boom kijkt. Holy Fuck maakt electro, als je het zo mag noemen. Niet zoals Justice of Kraftwerk met een laptop.

Wilbert Elting kleedt een van zijn ergernissen uit

Gisteren (22 april) Holy Fuck gezien in de Vera. Zo geweldig als op Lowlands 2008 waren ze niet, maar het was leuk. Niet stil kunnen blijven staan is iets dat niet veel bands voor elkaar kunnen krijgen. Vooral niet in het noorden waar iedereen meestal tot het laatste nummer de kat uit de boom kijkt. Holy Fuck maakt electro, als je het zo mag noemen. Niet zoals Justice of Kraftwerk met een laptop. Nee, het is echt ambachtelijk wat de heren doen. De beat komt van een echte drummer en bassist waar vervolgens twee jongens overheen gaan met effecten die ze halen uit pedalen, fotonegatieven, vijf kleine keyboards die continu gewisseld worden en samples van hun eigen stem. Er naar kijken is eigenlijk al genoeg entertainment. Hoe muziek werkelijk gemaakt wordt zie je maar weinig.

Enfin.

Als je achterin staat zie je dat natuurlijk allemaal wat minder en dat was waar ik stond. Uit sociale conventie, de rest wilde niet meteen vooraan staan. Begrijpelijk, die plaats is meestal toch weggelegd voor de tienermeisjes, al dan niet gillend. Het luistergenot werd achterin echter al snel ruw verstoord door mijn omstanders. Het was mij al een aantal keren opgevallen dat een aantal mensen achterin soms het idee heeft in de kroeg te zijn in plaats van bij een concert. De keren hiervoor heb ik dat nog maar geschoven op de muziek. Een singer-songwriter wil wel eens verzanden in de achtergrond.

Maar Holy Fuck?

De muziek stond zo hard dat de pijngrens bijna bereikt werd en toch slaagde één meisje erin om er bovenuit te komen. Met een snerpende stem nam ze de dag door met de jongen die naast haar stond om uiteindelijk te vragen of dit nou electro was. Een gevoel van onbegrip kwam in me op. Wat bezielt mensen toch in hemelsnaam om tien euro te betalen voor een kaartje om vervolgens de hele avond hun vrienden in de oren te schreeuwen?

Iemand zei eens tegen mij bij de ingang van NOA dat hij het belachelijk vond om te moeten betalen om bier te drinken. Nog steeds vind ik dat hij daarmee een goed punt had, vooral met het oog op de consumptieprijzen die NOA hanteert. Kenden maar wat meer mensen deze wijsheid. Dan kan ik weer ongestoord genieten.