Het blijft een wonderbaarlijk gegeven dat een eiland met amper 300.000 inwoners zoveel aardige muziek heeft voorgebracht. Door het succes van o.a. Sigur Ros, (de bandjes met) Björk en Mum werd popmuziek het belangrijkste exportartikel van IJsland. Wat is het geheim hierachter? Het goede popklimaat? De lange, donkere winteravonden? Het ongestoord kunnen werken aan eigen(zinnige) muziek, ver van de bewoonde popwereld met alle intriges en hypes? Feit is dat er alleen al in Reykjavik honderden bandjes staan te trappelen om de wereld in de trekken… Het tweejaarlijkse Frysk Festival, het Friese equivalent van het Holland Festival, biedt iedere editie ook enige ruimte aan het cultuursegment popmuziek. Voor de één na laatste festivaldag krijgt initiatiefnemer en IJslandkenner Gerard van Klaveren drie aanstormende, op het eiland populaire, bands het vliegtuig in voor een retourtje Friesland. Toepasselijk trapt ‘Reykjavik Calling’ af met de band Reykjavik!. Therapeutisch schreeuwend bestormen Boás en kornuiten het immense podium. Het begin van een overrompelende én innemende show. De vier jaar oude band koppelt muzikaliteit en originaliteit moeiteloos aan gekte en humor. De muziek balanceert op het randje van emocore, indiewave en licht experimentele powerpop. De bandleden buitelen over elkaar heen, kussen elkaar en laten het publiek zowel de Nederlandse als de IJslandse versie van ‘Lang zal die leven’ voor een jarig bandlid zingen. Wat een songs, wat een talent, wat een potentie en wat een droomstart van deze avond. Heren en dames programmeurs, haal deze band zo snel mogelijk terug naar ons kikkerlandje! De ‘ondankbare’ taak voor het ietwat belegen Vax om na Reykjavik! het podium te beklimmen. De drie afstandelijke heren gewapend met gitaar, Farfisa-orgel en drums trakteren de weinige bezoekers op warme sixtiesklanken in een modern jasje. Vooral het oudere publiek reageert enthousiast op hun bluesy eigen nummers, die naadloos overlopen in enkele covers waaronder ‘Ring of fire’ en ‘With a little help from my friends’. Knap uitgevoerde en prettige festivalmuziek. Sprengjuhöllin sluit de avond af. Wat een climax zou kunnen worden, eindigt in een kleine domper. Deze op IJsland zeer populaire band, maakt vrij zoutloze Eurovisiesongfestivalmuziek. De songs zitten aardig in elkaar en de band doet zijn uiterste best, maar als het publiek massaal het kille Oldehoofsterkerkhof verlaat, zakt de band door het ijs. De set zit te ééntonig en éénvormig in elkaar en de nummers kunnen niet meer boeien. Toch jammer. Je hebt een immens podium, prima licht en geluid, een prachtige locatie, een niets aan het toeval overlatende organisatie en een nieuwsgierigmakend programma…en dan zo weinig publiek. De PR voor dit festivalonderdeel kan veel beter. ‘Reykjavik Calling’ raakt ondergesneeuwd door de rest van het culturele Frysk Festivalaanbod en is niet voldoende uitgelicht. Wat rest is een prettige kennismaking met de IJslandse popcultuur en alleen al de band Reykjavik! doet mij verlangen naar die andere honderden bandjes van dit wonderschone eiland.