Lang geleden vroeg een Randstedeling, tijdens een concert in het Utrechtse Tivoli, mij eens hoe het is om op het platteland naar een concert te gaan. Ik weet niet meer precies wat ik antwoordde, maar het zal over de kleinschaligheid en grazende koeien zijn gegaan. Zijn vraag komt naar boven als ik een stormachtig Kollum binnenrijd. De Colle is gelegen onder de toren van de Hervormde kerk en het pleintje daarvoor ziet er uit alsof er in 25 jaar niets gebeurd is. Binnen is het warm en knus en er treden drie acts op. De avond in de Colle hinkt op twee gedachten. Allereerst is daar de wederopstanding van Weekend at Waikiki. Vervolgens treden John C. Fraser en Radius op. Beide laatstgenoemden proberen via www.sellaband.com een volwaardige CD te bekostigen via aandelen. Op de website moeten ze 5000 parts van 10 dollar zien te verkopen. Vervolgens zal er een studioproces in gang treden. De investeerder (believer in sellaband-termen) krijgt later de CD en ander moois terug. Een prachtig idee in de huidige moeilijke investeerdertijden! Singer-songwriter John C. Fraser treedt op in de foyer van het theater. Zijn mooie breekbare songs vinden in de pauze steeds meer gehoor bij het rondlopende publiek. Vooral zijn stem, maar ook zijn liedjes, doet mij af en toe denken aan Sufjan Stevens. Radius is voor mij een plezierige ‘oude’ bekende. Ik zag de band in een voorronde van de Kleine prijs van Fryslân en zij maakten op mij een verpletterende indruk. De jury liet de band destijds in de voorronde links liggen. Gelukkig denken veel muziekliefhebbers daar anders over. Radius is op sellaband de hoogst genoteerde Nederlandse groep en zit al dicht tegen een CD aan. De band heeft een nieuwe fantastische bassist in haar gelederen en dat was enigszins te merken. Er moet nog flink geoefend worden om de spanning en geladenheid van de voorronde in Leek te overtreffen. De band fabriceert prachtige melodieuze indierock met veel dynamiek. Vooral uptemponummers als ‘Higher ground’ en ‘Privat girl’ konden mij bekoren. Een band met een grote toekomst! Weekend at Waikiki heeft een groot verleden. Zij waren één van de toonaangevende exponenten van de Friese bries eind jaren tachtig. Tussen 1983 en 1994 is er stevig opgetreden in binnen- en buitenland en verschenen er veel vinyl en cd's van hun hand. Onder aanvoering van de gebroeders Helfrich, Henk Gubbels en later Tom Holkenborg zette de achtkoppige band een stevige new wavesound neer met invloeden van Bowie en the Talking Heads. Halverwege jaren negentig werd het echter stil rond de groep. In Kollum bevalt de hernieuwde kennismaking prima. De band is ondanks wat schoonheidsfoutjes goed op dreef en het speelplezier spat van het podium. De liedjes van Weekend at Waikiki zijn grofweg in twee categorieën te verdelen. Enerzijds de dansliedjes: korte, stevige nummers met een funky TC-Matic ondertoon. Anderzijds de luisterliedjes, die lang uitgesponnen en broeierig het publiek in een soort trance brengen. Gek genoeg sluiten deze luisterliedjes naadloos aan bij de ook al door Bowie geïnspireerde nieuwe lichting Noord-Amerikaanse bandjes als Wolf Parade en Yeasayer. Nummers als ‘Snake attack’, ‘Never understand’ en vooral het briljante nummer ‘The valley’ hebben de tand des tijds goed doorstaan. Tot slot nog het vermelden waard zijn de twee opvallende covers die Weekend at Waikiki deze avond speelt: de bijzonder grappige versie van The Osmonds’ Crazy horses’ en ‘Today’ van Junkie XL als ode en uitnodiging aan Tom Holkenborg. In Kollum was hij er als oud-bandlid niet bij, maar wie weet bij een volgend optreden in Wolvega wel, of in Sneek, of in Leeuwarden of in Groningen...