Op een reusachtig projectiescherm zijn beelden te zien van de roaring sixties. Kippenvel bezorgende beelden voor een ieder die vanavond is afgereisd naar De Harmonie. Je verwacht dat er een hoop 50- en 60-plussers zullen afkomen op een band als deze. Maar niets is minder waar. Naast alle grijze koppen zijn er afgevaardigden van alle decennia te vinden. In Blokker waren spandoeken te lezen met teksten als “Geen leven zonder The Beatles.” Wellicht gaat deze geloofsovertuiging nog altijd op. De lichten op het podium springen aan en daar zit Ringo Starr achter zijn drumstel, neemt George Harrison zijn leadgitaar uit het rek, heeft Paul McCartney zijn vioolbas startklaar en stemt John Lennon nog even snel zijn slaggitaar. Enthousiast wordt de avond geopend met nummers uit de beginperiode van The Beatles. Met nummers als Love Me Do en Can’t Buy Me Love zijn de harten van het publiek al snel gestolen. Dat publiek wat al zo verbaasd was over de uiterlijke gelijkenissen met de echte Beatles raakt alsmaar verwarder als de mannen terugkomen als The Beatles zo als zij op het podium stonden tijdens hun tour in de Verenigde Staten. Paul mag dan wel rechts- in plaats van linkshandig zijn en Ringo mag dan wel een heel klein neusje hebben vergeleken met zijn idool, maar het totale plaatje doet je denken aan een stel tot leven gewekte wassen beelden. Niet alleen qua uiterlijk komen The Bootleg Beatles overtuigend over. Je kunt zien dat de mannen erg goed hun huiswerk hebben gedaan. Tussen de nummers door laten Paul en John met een paar opmerkingen nog eens weten om wie The Bealtes in feite draaiden. Zo wordt over een nummertje van Ringo een beetje lacherig gedaan en is het vooral John die zich bezighoudt met het publiek. “Are you having a good time, folks?” typeert John en Paul is in zijn manier van praten ook helemaal Paul: “We’d like to sing a song now on which you could clap your hands and stamp your feet and it goes something like this.” Na een korte pauze komen de mannen terug van een jaartje uitwaaien in India om onder andere enkele nummers van “hun” plaat Sgt Pepper Lonely Hearts Club Band ten gehore te brengen. Het publiek komt langzaam in hogere sferen met nummers als Strawberry Fields Forever en Daytripper. Er wordt gezegd dat coverbands een gebrek aan creativiteit hebben, maar een coverband als deze bewijst het tegendeel. De mannen zijn bijna net zo muzikaal getalenteerd als hun helden. Zo doet een fantastische gitaarsolo van George in ‘zijn’ nummer While My Guitar Wheeps een eerder gemaakt foutje snel vergeten. Wanneer Paul plaatsneemt achter zijn piano weet het publiek meteen wat er gaat gebeuren. The Bootleg Beatles sluiten hun set af met het nummer wat iedereen graag meezingt. In de zaal ontstaat een sfeertje vergelijkbaar met dat van een kampvuurtje op het strand. Hey Jude. Het toch al zo contente publiek wordt in een toegift nog getrakteerd op Lennons Imagine, maar aan één verlangen wordt geen gehoor gegeven; Let It Be? Als je je echter bedenkt hoeveel fantastisch uitgevoerde hits je vanavond gehoord hebt kun je er toch begrip voor opbrengen: Let it be... Wie: The Bootleg Beatles Waar: De Harmonie Opkomst: Net niet gillend druk