Mijn moeder vertelde wel eens dat ze vroeger voor een kwartje een patatje picallily kon kopen. En dat ze toen zij jong waren een keer per jaar gingen fietsen in de Gaasterlandse bossen. Gezellig met de meiden uit Sneek op zaterdagmiddag een eindje toeren. Vanuit alle hoeken en gaten kwam de gereformeerde jeugd, we waren toen nog keurig verzuild, daar samen. Daar kon je jongens ontmoeten! Ongeveer in dezelfde tijd had Chuck Berry er al een gevangenisstraf opzitten, werd hij gestraft voor een carjacking. Zodra hij de nor verliet ging hij weer spelen en hoe. Menig kippenschuur en plattelandsmaagd werd helemaal platgespeeld door Berry. Mijn moeder heeft in 1956 op zo'n gereformeerde jongerenzaterdag wel eens een band platgereden. Kort daarop landde Maybeline in de charts. Berry's eerste hit. Het zou nog 32 jaar duren voordat Maybeline uit mijn stereotorentje knalde. En hoe. Natuurlijk begon je als pubertje niet met rock 'n roll standard. Maar zodra je hooked was aan muziek ging je op zoek naar de roots. Toen in de jaren 80 de cd opkwam, ja ja pake vertelt, werden alle klassiekers en standards op cd geperst en in de winkels gedumpt. Lang verlaten platenmaatschapijen en luie labels herkauwden de hele popgeschiedenis om er nog een paar knaken uit te persen. Waaronder een paar van mij. Het is vast een druilerige donderdagavond geweest dat ik voor acht guldens The Best Of Chuck Berry in huis haalde. De man was bijkans bejaard, maar zijn muziek helemaal niet. Sterker nog het was feest! Johnny B. Goode, Rock ´n Roll Music, Sweet Little Sixteen deden me de luchtgitaar afstoffen en door de kamer rocken. Met Berry's signature danspasje. Met de gitaar in je handen, en één been vooruit zijwaarst over het podium, in dit geval mijn zolderkamer, paraderen. Er stond ook een liedje op dat heette My Ding-A-Ling. Een wat slap meezingertje, maar hoe vaker ik het hoorde hoe meer mijn gierende hormonen mij duidelijk maakten dat het over Berry's piemel in hoogsteigen persoon ging. Gek, wie schrijft er nou zo'n gek liedje over een piemel. Nou Berry dus. Viespeuk. Dat zal de rechtbank in Amerika ook gedacht hebben toen ze hem een fikse straf gaven omdat hij een meisje van 14 liet hoereren in zijn nachtclub. Jammer voor hem, want zijn themepark ging toen even niet door. In de restaurantbusiness ging het al niet veel beter. Op de damestoiletten liet Berry camera's installeren die het natje en het droogje van de dames haarfijn vastlegden. Voor het nageslacht wellicht, maar Berry weet zelf niet precies hoeveel hij er daarvan heeft. Het akkefietje koste hem wel dik twee miljoen dollar. Hij hoefde daarvoor niet de cel in. Dat moest hij wel voor het massaal ontduiken van belasting. Hij liet zich traditiegetrouw cash uitbetalen dus Vadertje Staat zag niets van dat geld. Sterker nog het kostte alleen maar geld want hij kreeg er vier maanden 'vakantie' voor. Maar viespeuk, dief of pervert, in Amerika word je als levende legende goed behandeld. Zo stond Berry in 1979 op het gras van het Witte Huis om daar op te treden voor niemand minder dan de Amerikaanse president. En dat waren niet de enige beroemdheden waar Berry mee te maken kreeg. Bruce Springsteen was lange tijd zijn bandleider. Wat inhield dat je in een kofferbak werd vervoerd, in een put moest slapen, er door de heer Berry niet tegen je werd gesproken en er nauwelijks een bedankje of salaris af kon. Maar Bruce is ook de slechtste niet en kwam nog geregeld opdraven als Berry weer wat te vieren had. Zoals BerryPark, een soort en met pretpark: zonder attracties maar met bier. Menig zomer trad Berry daar avond aan avond op, scoorde probleemloos bitches maar moest de boel sluiten toen bleek dat hij geen vergunning had en zijn gasten voor de zoveelste keer dronken en rellend door de buurt waren gegaan als er na de zoveelste toegift toch echt niet nog een liedje kwam. Wat een kerel he. Wat een gangster. Wat een bizarre American Dream, maar vooral wat een legende. Even zo ongeveer in je eentje één van de fundamenten van de rock 'n roll en populaire muziek de geschiedenis inslaan. Mijn moeder fietst niet meer naar de Gaasterlandse bossen, koopt geen patatjes met picallily meer en heeft de gereformeerde kerk verlaten. Alles vergaat en verandert. Behalve Chuck Berry want die is waarlijk uniek. Chuck Berry staat in Leeuwarden op de planken mensen. Zonder computeranimaties en bluescreen. Gewoon zijn eigen één meter zestig lange boevige ik. Kunnen wij dus allemaal naar een levende legende? Yes we can! Voor het optreden van a.s. zondag geeft 3VOOR12 Friesland 3 x 2 kaarten weg! Wil je die winnen? Makkelijk zat, wie ons de meeste Chuck Berry-covers kan noemen krijgt ze. En Chuck Berry is vaak gecoverd, dus laat ze maar komen die lijstjes! 3voor12friesland@gmail.com. Insturen voor vrijdag! Winnaars krijgen bericht via de mail!.