De eerste vrijdagavond in mei werd dankzij het collectief ‘Wat een AAP!’ in een heerlijke rockweelde besteed in 058. De garage-metalband Electric Eel Shock speelde in haar Nederlandse deel van de tour onder andere in de Friese hoofdstad. Opener van de avond is Fed by Trash, dat een thuiswedstrijd speelt. De liedjes duren meestal niet langer dan een minuut en dat betekent dat er van het publiek wordt verwacht dat ze in een krap half uur zo’n twintig keer applaudisseren; een probleem als je het publiek niet mee hebt. Hun onsamenhangende hardcore-punk (of raggende gitaarherrie, zoals ze het zelf benoemen) slaat niet meteen aan bij het publiek. Maar naarmate de set vordert, wint deze band de aandacht meer en meer. Bij punk is het vaak aapjes kijken, maar de chaotische capriolen op en voor het podium maken van dit optreden een feestje, vooral wanneer gitarist Rudmer op een baskast in de zaal gaat staan en het publiek erbij betrekt. Zanger Jacob, die qua looks moeiteloos Jules Winnfield in Pulp Fiction had kunnen spelen, zorgt met zijn humoristische praat tussendoor al met al voor een vermakelijk optreden. Hoofd-act Electric Eel Shock, met Tokyo als uitvalsbasis, zorgt direct vanaf het begin voor een lekker rock ’n roll-sfeertje. En dat is knap; 058 leent zich niet bij uitstek voor rockconcerten. De spiegelwand achter het podium en de vreemde opstelling van de P.A. (ik ben nu lawaaidoof aan m’n linkeroor) creëren nou niet meteen een sterke live-ambiance, daarnaast was de opkomst niet erg groot. Deze Japanners, bijeengebracht door hun liefde voor Black Sabbath, weten dat echter te doen vergeten met een ijzersterke show. Een oer-Aziätische Doe-Het-Zelf-mentaliteit, de gitaar als seksobject, iedereen de duivelshoorntjes in de lucht en meebrullen op de tel; Iron Maiden Hallelujah! Als eerste song knalt de band I Can’t Hear You de zaal in, dat belooft wat. Big Mistake, de eerste single van het vierde album Transworld Ultra Rock, is eigenlijk meteen het hoogtepunt van de set. Net als EES’s verbeterde versie van Iron Man, twee keer zo snel en als ik goed reken dan dus ook twee keer zo lekker, is het niet? Strak als altijd speelt de band deze set met zichtbaar plezier. Het gaat daarbij niet alleen om de muziek, ook de interactie met het publiek geeft deze band iets extra’s: “You rock, we rock, you bastards!” Oké man! Als het publiek na drie kwartier schreeuwt om een toegift, krijgt het dat uiteraard ook. Ondanks dat de band haar verbetering van Minnie Ripperton’s Loving You ongespeeld laat, krijgt ook Suicide Rock ’n Roll het publiek nog één keer helemaal los, datzelfde publiek plundert daarna meteen de merchandise van de band. Een programmering met lef zoals vanavond vraagt eigenlijk om nét wat meer publiek. Mooi om te zien is in ieder geval dat het publiek zichtbaar vermaakt werd. Het blijft wennen om bands aan het werk te zien in een zaal als dat van 058, maar vanavond werkte het uitstekend. Een andere ambiance zorgt er vaak ook voor dat bands unieke optredens geven en dit was er zo een. Hier kunnen veel Westerse garagebandjes nog wat van leren!