Leek, bij iedere oudere jongere bekend om zijn stoomtreintjespark Nienoord, blijkt groter te zijn dan ik dacht. Na tevergeefs zoeken in het centrum, ligt Jongerencentrum Punt 1 twee kilometer verder in het lelijke bedrijvenpark naast de plaatselijke sporthal. Het is een prettige zaal waar menig stad/dorp in Friesland jaloers op zal zijn. Wellicht is de locatie een goede remedie tegen ‘lastige’ hanggroepjongeren. Zowel de jury als de 3VOOR12-correspondenten worden hartelijk en professioneel ontvangen. Achterin de zaal staat een speciale jurytafel, met pen en schrijfblok. De presentatie van de avond is in goede handen en aan bloemen voor de winnaars is ook gedacht. Minpuntjes van de avond zijn het matige geluid en licht ondanks de aanwezige en modern ogende knoppentafel. Blue Aura begint de avond met een gedegen set. De stevige rocknummers worden afgewisseld met hier en daar een ballad. De zangeres heeft een dijk van een stem en instrumentaal zit het verder ook snor. In de verte, door de compacte brij van het bandgeluid heen, hoor je de Anouk van enkele jaren terug. Toch klinken de nummers iets te vlak om te blijven boeien. Het optreden van Bunny Dynamite begint met een originele ‘spinal tap’. Twee prachtig verklede dames staan klaar voor een act vol glitter, bellenblaasmachinerie en knuffelkonijnen. Helaas staat het verkeerde nummer op de band, zodat discussies met technici en zenuwachtig heen en weer geloop volgen. Met de juiste band grijpen de dames muzikaal in met technoklanken, stevig gitaargeram en een enkele mep op de drums. Theatraal gaat men tekeer met knuffelkonijntjes en bellenblaas. De metaltechno is niet slecht, het idee is ook niet slecht. Helaas laat de uitvoering te wensen over. Algomas brengt in Leek het enige Frysktalige liedje van de avond. Zo vlak voor het ingaan van de zomertijd is dit liedje over de zon uiterst toepasselijk. De band grossiert, verder Engelstalig, in aardige, soms wat lang uitgesponnen waverock-liedjes. Het mag wel iets afwisselender, meer dynamiek en vooral puntiger in de afwerking. Bleach komt muzikaal het meest professioneel over. Stevige songs verpakt in de vele clichés die de rockmuziek rijk is. Qua presentatie en dynamiek in de setlist valt er nog wel het één en ander te verbeteren. Om als zanger na twee nummers te roepen: ‘… zo dit zit er ook weer op’ is misschien eerlijk, maar dodelijk voor de performance. Na de knulligste quote van de avond (‘Is het nog wat gezellig in Leek? Het leek me wel!’) volgden de twee beste nummers van de band. Met licht melancholische liedjes weet de band enigszins te overtuigen. Radius staat radicaal anders op het podium: zelfverzekerd en boordevol pretenties. En dat maken ze waar! Hun muziek betitelen ze zelf als moderne rock. Zelf hoor ik vleugjes Muse, Killing Joke en ‘foute’ hardrockbands uit de jaren tachtig. De dwingende drums en bas vallen op, evenals de licht vervormde zang. Een aparte band met een prima performance! Denk je alles gehad te hebben, komt tenslotte Off Limits op het podium. Deze zeskoppige band is theatraal en weet met prozaïsche symforock te overdonderen. Kleurrijke songs vol citaten uit de (symfo)rock: Queen en Deep Purple hoor je voorbij flitsen. Goed samenzang en prachtige intro’s doen de rest. Zelfs een instortende snaredrum doet de band niet stoppen. Het is rond één uur ’s nachts. De jury, bestaande uit Mark Scheffer, Theo Oppewal en Andrew Cornelis, staat voor een moeilijke taak. Duidelijk is dat de winnaar uit het tweede gedeelte van de avond moet komen. Zelf kies ik voor de pretenties, de goede songs en het dwarse geluid van Radius, met Off Limits als goede tweede. De jury is het met me eens wat Off Limits betreft en roemt de professionele houding van de band. Maar Off Limits en Radius winnen niet. Verrassenderwijs plaatst de jury Bleach in de halve finale vanwege hun songs, uitstraling en professionaliteit. De enige kanttekening van de jury is de opbouw van hun set: iets meer dynamiek is gewenst. Zo eindigt de muzikaal afwisselende en plezante avond in Leek met een winnaar waar ik zelf wat meer kanttekeningen bij zet!