Een korte introductie:
Twee grietjes uit het Friese Bakkefaen (Bakkeveen, 1961 inwoners), Jessie Leyten en Chay Oord, besluiten in 2005 een plaat uit te brengen. Z-list verrast tot ver buiten Nederland door de directe, uit het veen getrokken, benadering en de bluesy kracht van de liedjes. In Engeland gaat men er hard op, wat ze sessies bij de BBC en Xfm oplevert. Na het muzikaal mindere, maar tekstueel sterke tweede album Versus Life, gaan ook Ierland, Frankrijk, Duitsland, de Balkan en Zwitserland om. In dit laatste land krijgt het duo zo'n 800 man op de been voor een show. En Nederland? Dat loopt er in een sukkelig drafje achteraan. Het wordt tijd dat de beste vaderlandse punkband van de afgelopen jaren de erkenning krijgt die het verdient. En laten de Birds nu net een geweldig sterk derde album uitbrengen. Spend Your Life In Serious Misery is Album van de Week.

Muzikaal hebben de dames het twee jaar na Versus Life weer helemaal op orde. Aan de blues-punk wordt regelmatig een alternatieve draai gegeven. Er is duidelijk meer rock 'n roll en jeu aan het geluid toegevoegd. Denk aan de sexdrive achter bands als het Vlaamse Millionaire, de Desert Sessions van Josh Homme, zanger van Queens of the Stone Age (inclusief inbreng van PJ Harvey) en de psychobilly van The Gun Club uit de jaren '80. Ja, er kan gedanst worden op de nieuwe Suicidal Birds. Ook neemt zangeres/brulboei Jesse nu regelmatig wat gas terug. Het werkt wonderwel. Als het braak laten liggen van een akker, waarna in het nummer erop extra geoogst kan worden. Het titelnummer mag zelfs een ballade heten. "Lovely summer, lovely weather drowning in the rain."

De muzikale inkleding van de teksten werkt regelmatig vervreemdend. Het zorgt er tevens voor dat de plaat geen prekerige of biechtende tirade wordt. Zo kent het slotnummer No Happy S.H.I.T. de vrolijkste banjo/ukelele begeleiding mogelijk, bij een flink verontrustende tekst:
"I'm out here in this cold cold land, and no one wants to be friend / They kill my brother to his eyes, and still i see the bloody lie / Rape my mother to her ears, and still I see her eyes full tears / To my father, sliced his neck, and still I see the falling head / My sister feeds the devils tale, and if I ever see her I will promise to be quick, and then I look her in the eyes / No happy no."

Gaan The Suicidal Birds met dit album de wereld veroveren? Nee, absoluut niet. Nog steeds ligt er een verstikkende laag noise en dirt over de nummers. Nog steeds komt het grootste deel van de drums uit een antiek digitaal kastje en nog steeds is het geheel ongelofelijk ondergeproduceerd. Toch bestaat het liefhebben van deze band en muziek niet uit het filteren van goede ideeën en intenties. Het pad dat Jesse en Chay bewandelen is er een die velen af zal stoten, maar die ze ook oprechte waardering oplevert. Het is als met de traagheid van jaren '60 films of het verstikkende duister in het werk van kunstenaar Armando: het vormt geen diskwalificatie, maar versterkt de inhoud... wanneer je er van houdt.


Beluister nu het Album van de Week op de Luisterpaal.

7 januari presenteert The Suicidal Birds de cd in Paradiso, Amsterdam. Een dag later in de Vera te Groningen.