We worden niet graag aan de busloze Lowlands editie van vorig jaar herinnerd. Nogal out of the blue kwam toen het bericht dat we de bus niet mochten meenemen naar juist dat ene festival dat ons sponsort. Dat betekende sjouwen met ijsblokjes, want het bier moest wel koud. Halve uren lang wachten voor de toiletten, want de rijen waren lang. En vooral gehannes met koffie zetten, want er bestaat (nog?) geen Senseo op batterijen. Dit jaar heeft het bestuur van FPZ diverse malen overleg gehad met de Lowlands organisatie en mochten we gelukkig, natuurlijk wel onder bepaalde voorwaarden zoals geen harde muziek en geen aggregaat, weer met de bus verschijnen in Biddinghuizen. Lang leve de koelkast, de dixie en het koffiezet apparaat. De bus arriveert donderdagavond op het Lowlands terrein. Er is een mooi plekje voor ons gereserveerd aan de zijkant van camping 6, vlak achter de podpads (kleine houten huisjes die door de bezoekers gehuurd kunnen worden). Helaas mogen de bij de bus behorende campers en caravans - en dat zijn er nogal wat - niet op het veldje bij de bus staan. Daardoor staat een deel van onze leden her en der verspreid over camping 6. Natuurlijk gaat het busveldje op vrijdagmiddag alsnog open voor campers en caravans, maar dan is er al geen verrijden meer aan. Ondertussen druppelen er na een zware donderdagavond en -nacht op vrijdag nog steeds fpz leden binnen. Niet iedereen heeft zich donderdag al kunnen losrukken van werk en andere verplichtingen. Eenmaal op het terrein is het soms, ondanks onze vlaggen, lastig om elkaar te vinden. Normaal gesproken staan fpz’ers zo ongeveer heel Lowlands rechts naast de Alpha, maar de programmering op vrijdagavond – en trouwens ook tijdens de rest van het weekend - noopt menigeen tot andere keuzes. Als het optreden van Anouk afgelopen is, danst een deel nog een gat in de nacht op het terrein. Anderen barbecueën op de camping nog flink wat worsten weg op de toegestane wegwerpbarbecues, waarbij de muziek, zoals zo vaak, deels verzorgd wordt door onze bus-dj ‘Henk út de Westerein’. Sander is dit jaar tot busoppas gebombardeerd. Dat blijkt een hele zware taak te zijn. Je mag pas als laatste naar bed, want je slaapt in de bus en je moet natuurlijk als eerste weer opstaan omdat er altijd wel mensen zijn die om 10.00 hun cafeïne gehalte moeten aanvullen. Verder zorgt Sander ook nog voor overheerlijke gebakken eieren bij het ontbijt – met gesmolten kaas !- . Bij deze bedanken we onze oppas voor alle hele goede zorgen. Ook zaterdag verspreiden onze leden zich weer over het gehele terrein: Nico rolt ouderwets laat zijn tent uit, anderen zijn ruim op tijd op het eerste optreden van de dag in de Grolsch te halen: Jaya the Cat. De vlag is weer laat op het terrein te bewonderen en zo zien we elkaar eigenlijk pas weer echt na The Gutter Twins. In de Grolsch dansen we uitgebreid op 90’s now. Het is veel te lang geleden dat we DJ Paul Elstak en 2 Unlimited gehoord hebben. I wanna be a hippy is ook 13 jaar na dato nog verrassend lastig uit je hoofd te krijgen. Om 3.00 is het feest der herkenning afgelopen en wandelen we ons laatste half uurtje van de dag. Je komt echt wel aan je dagelijkse portie lichaamsbeweging toe als je op camping 6 staat. Zondagmorgen willen de eerste fanatiekelingen al om half 10 koffie en thee. Oppas Sander staat nu wel iets minder enthousiast op dan de vorige dagen. Ook deze dag verspreiden de leden zich over het hele terrein en de vlag laat zich amper zien. Zondagavond moeten de eersten alweer tamelijk bijtijds naar huis, want de zomervakantie is voor sommigen nu echt afgelopen. Al met al hebben we deze editie veel bands gezien en elkaar een stuk minder. Lieve organisatie. Mogen we volgend jaar heel alsjeblieft weer bij elkaar op het veldje staan? We zullen ons, net als dit jaar, echt netjes aan alle regeltjes houden.