Even over de grens bij Arnhem vindt al 25 jaar lang het charmantste indie pop festival in deze hoek van Europa plaats: Haldern Pop. Uitgangspunt van het festival is niet het trekken van het grote massa publiek, maar een programmering neerzetten die culinair verantwoord is en waar het zeer goed toeven is. Haldern Pop is: 3.500 Duitse festivalgangers 1.000 luide Nederlanders 1.000 uit de regio afkomstige pubers die voor het eerst een festival bezoeken 500 locals met scheve wenkbrauwen en geruite truien Ze vormen gezamenlijk de 6.000 bezoekers van het festival dat ooit als een veredelde picknick voor misdienaars begon. Het festival vond in 1984 voor het eerst plaats met bands. De koorknapen waren de platenspelers zat en 54 “aandeelhouders” legden elk 500 Duitse Mark in om met vereende krachten een festival met live acts neer te zetten. Met vallen, opstaan en zo zuinig mogelijk doen, weten ze het festival binnen een aantal jaren break-even te laten draaien. Daarmee ligt het fundament voor een festival dat in 2008 als voorbeeld kan dienen voor veel andere kleintjes. Waar anders weet een festival acts als Flaming Lips, Editors, Kate Nash, Maximo Park, Kula Shaker, Jack Penate te laten spelen, terwijl een kaartje nauwelijks de 60 euro overschrijdt met een maximum van 6.000 stuks? Eigenlijk is Haldern Pop drie festivals in één. Op het hoofdpodium spelen de headliners, waar vooral de Duitse jongeren op afkomen. Ergens achteraan maken de dorpelingen – Diebels Alt in de hand – een gemoedelijk babbeltje met de buren uit het dorp en het derde festival speelt zich af in de Spiegeltent. In deze prachtige tent spelen de acts die het festival bijzonder maken: Gutter Twins (Mark Lanegan), Loney, Dear, Fink, Yeasayer, Fleet Foxes, Olafur Arnalds, et cetera. Hier komen dan ook veel Nederlandse “muziekkenners” op af. Ze zijn makkelijk te herkennen, want net als thuis praten ze overal doorheen en wordt rustig de telefoon aangenomen om luidkeels te roepen dat de op dat moment ingetogen muziek toch zo mooi is. Verder is het een populair gebruik om alles op het hoofdpodium tot op het bot af te zeiken, anders kun je namelijk je vrienden niet bewijzen een serieuze muziekkenner te zijn. En de voertaal in deze Spiegeltent? Gewoon Nederlands. Zelfs aan de bar. De ongedwongen pioniersgeest uit 1984 vind je op het festival nog overal terug. Langs de lange oprijlaan naar het festival hangen vrolijk beschilderde welkomstbordjes, je auto zet je gewoon naast je tent en wie gebruik maakt van de douche is gek. Een frisse kop krijgen doe je namelijk gewoon in het natuurmeer achter het festivalterrein. Met slechts 6.000 bezoekers ben je gelijk aan de beurt voor je biertje en verder is het vooral relaxed hangen en wachten op de volgende band. Haldern Pop is niet alleen een droom voor de bezoekers, ook de artiesten staan in de rij om te mogen optreden. Waren er minpuntjes? Misschien een paar: de security was dit jaar soms wel erg anaal, het geluid op het hoofdpodium was niet altijd super en is het jammer dat de programmering niet eindigt met een goed feest in de tent. Dit jaar werd afgesloten door de zeer ingetogen en dromerige IJslander Arnald Olafur, terwijl de meeste mensen toch liever stevig hadden gedanst om met het feest in de kop huiswaarts te keren. Maar juist de wonderschone Spiegeltent en de geniale programmering in die tent maken Haldern Pop tot een fantastisch en niet te missen festival. Haldern Pop is hoe een festival hoort te zijn: de menselijke maat voert de boventoon, alles lijkt logisch en er is nooit gedoe. Het natuurmeer, de relaxte camping en de vriendelijke Duitsers zijn een zeer goede bonus. Dat Kate Nash niet met me wilde trouwen, nah ja, dat neem ik dan maar op de koop toe. Volgend jaar weer!