Hoe raken twee 15-jarige Havo-scholieren uit Den Helder in Iduna in Drachten verzeild? Nou, door gewoon op te bellen om te zeggen dat ze samen een akoestisch duo vormen, en te vragen of ze een keer konden komen spelen. Iduna vond het wel wat en nodigde ze, samen met het duo BWire uit Akkrum, uit om op 20 oktober het voorprogramma van de Zuid-Afrikaanse zanger/gitarist Chris Chameleon te verzorgen. Danny en Edwin heten ze, en ze speelden een stuk of 10 nummers, voor een deel eigen en deels covers van onder andere hun grote voorbeeld Neil Young. Aardige liedjes, niet spectaculair, ook niet altijd even maatvast, en de Youngcovers om eerlijk te zijn een beetje flets, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door hun mooie (samen)zang en integriteit en gedrevenheid. Vertederend, ook een woord dat me een paar keer te binnen schoot. BWire is sinds juni dit jaar een band, maar het optreden in Iduna deden oerleden Wiebe Koopmans en Remco Bootsma met zijn tweeën (omdat ze, zeggen ze op hun website, pas als band het podium willen beklimmem wanneer de liedjes echt goed uitgewerkt zijn). En al na een paar minuten was duidelijk dat hier toch heel wat meer ervaring op het podium stond. Meer persoonlijkheid, krachtiger stemmen, inventievere arrangementen, kortom meer gelaagdheid in zang en spel. Ook BWire speelde een tiental eigen liedjes op akoestische gitaar - waarin vrolijkheid en melancholie en de liefde en maatschappelijke thema’s elkaar afwisselden - en Comfortably Numb van Pink Floyd en, hoogtepunt, een bijzonder fraaie versie van Black van Pearl Jam. Benieuwd hoe hun liedjes in banduitvoering klinken. Zanger/gitarist Chris Chameleon mag dan in Nederland nog redelijk onbekend zijn, in thuisland Zuid-Afrika is hij al meer dan 15 jaar een halve beroemdheid. Echter, misschien nog wel meer om zijn acteerwerk in meer dan 20 televisieseries, begin jaren 90, dan als muzikant. Enkele jaren geleden stond ie al een paar keer met z’n toenmalige punkband Boo op de Nederlandse podia en momenteel toert hij door Nederland om hier zijn nieuwe, derde, soloalbum “Ek Vir Jou” te promoten. In oktober en november speelt hij in het voorprogramma van Spinvis en daarnaast doet hij ook enkele solo-optredens; en één daarvan was dus zaterdagavond in Iduna. Zij die Chris Chameleon eerder live hebben gezien spreken van een fenomeen. Want behalve een uitstekende en expressieve zanger met een zeer lenige stem, die de ene keer aan Tim Buckley doet denken, en dan weer aan Elvis Presley of The Scissor Sisters, is Chameleon ook stemkunstenaar. Hij wist geluiden voort te brengen die hier onmogelijk te omschrijven zijn. Soms een soort jodelen, als ik dan toch een poging moet doen, maar ook bijvoorbeeld een didgeridoo, compleet met boventonen en circular breathing, zat in z’n trukendoos. En wanneer hij z’n falset opzette, wat hij herhaaldelijk deed, leek het net of er een engeltje zong. De liedjes varieerden van country/bluegrass-achtige meezingers tot ingetogen liefdesliedjes tot pure popsongs. Jammer dat het publiek, naarmate de avond, en daarmee waarschijnlijk ook het alcoholgebruik, vorderde, steeds luider leek te gaan praten. Aanvankelijk wist Chameleon zijn liedjes nog met grappige of interessante verhaaltjes in te leiden, maar gaandeweg leek hij zich door al dat geroezemoes steeds ongemakkelijker te voelen en werd het een simpelweg afwerken van het repertoire. Toch: mooie avond en een bijzondere artiest.