Op zaterdag de 27ste mocht het weer. Alle machomannen van het noorden waren uitgelopen voor het toepasselijk getitelde 'Bound for the Bar.' Dresscode: leer, spijkerjackjes, tattoes, vetkuiven en... met bierbuik: optioneel, maar ruim vertegenwoordigd. 'Want vanavond gaat het gebeuren'. Peter Pan Speedrock (en nog wat andere bands)... Nadat de eerste drankjes van de avond de bierbuiken ingeloodst waren, maakte een van die andere bandjes haar opwachting: "The Peacocks". Drie mannen in het zwart uit Zwitserland. Lekkere op rockabilly geïnspireerde punk met een contrabassist die wél beweegt. Voor een paar jonge mannekens is dit het sein zich alvast maar als een klootzak te gedragen, wat haar weerslag vindt in de sfeer vlak voor het podium. Voor een openingsact hebben The Peacocks een goede zaal vol mensen. Het toegestroomde publiek wordt beloond met een lekkere stuwende set, zonder al te veel verrassingen. Maar om de originaliteitprijs zal het vanavond toch al niet gaan en de show is beregoed. Vooral het einde van de set speelt de band lekker en komen de liedjes goed over. Na een korte pauze staat de tweede band klaar: The Angel City Outcasts uit, hoe onwaarschijnlijk, Los Angeles. Strak in het pak en met het haar keurig in de plooi, zetten de heren in op het juiste imago voor vanavond. De muziek van de Outcasts klinkt sterk beïnvloed door de Amerikaanse variant van punk. Frisser en sneller dan The Peacocks. De band lijkt ook meer het jongere deel van het publiek aan te spreken. De andere bezoekers houden zich nog wat in, om de resterende energie volledig in te kunnen zetten bij het hoofdmenu. Hier en daar levert een poging tot stagediven een potje "met zijn vieren iemand rondtillen" op. Toch is het geen slechte show. De band straalt enthousiasme uit en heeft een hoog meebrulgehalte. En met een zanger die eruitziet als de rock'n roll-versie van graaf Dracula kun je toch niet mis schieten? Toch wel, zo blijkt, want de meeste "echte" rockers zijn inderdaad bound for the bar. En dan is het eindelijk tijd voor het hoofdgerecht. Na de aankondiging van bandmascotte Dikke Dennis stompt Peter Pan Speedrock er stevig op los. Snoeihard en compromisloos. Zonder verrassingen, dat wel, maar dat was te verwachten met een dergelijke, genregebonden band. Maar het staat als een huis. Het publiek reageert erg enthousiast. Het bier vliegt de zaal door en de aanwezigen schreeuwen om meer. Het geluid is loeihard en de dikke riffs beuken door je trommelvlies. De heren van de Turbojugend Friesland worden nog even genoemd door de band, wat vast een blosje op de wangetjes van deze lokale boefjes heeft gebracht. Peter Pan zoals verwacht en gewenst dus, met ruime toegift en veel zweet.