Het is een decembermorgen. Het is 1980. Ik ben acht jaar oud. Mijn moeder roept dat we gaan ontbijten. En dan verschijnt mijn vader niet aan de ontbijttafel. Ik steek mijn hoofd om de slaapkamerdeur en zie dat hij nog in bed ligt: verbijsterd en met tranen in zijn ogen. Hij luistert vol ongeloof naar de radio. Jaren later maakten Acda en de Munnik zo’n mooi liedje over deze gebeurtenis: Laat me slapen. “De hele nacht de Beatles mam En om elk uur dat woord Het spijt me mam het spijt me zo John Lennon is vermoord” Vroeger had je bij ons thuis twee kampen. Mijn vader was fan van The Beatles. Mijn moeder was een Rolling Stones-aanhangster. Dat gaf meer stof tot discussie dan de hele “twee geloven op een kussen daar slaapt de duivel tussen” problematiek. - Mijn vader was katholiek opgevoed en mijn moeder hervormd -. Ik hield in die jaren trouwens vooral van ABBA. Nu is het een middag in november. En ik ben vijfendertig jaar oud. Gisteravond zag ik A hard day’s night van The Beatles uit 1964 tijdens het filmfestival in De Harmonie. De film is natuurlijk wel erg verouderd. En vooral de humor is toch niet helemaal mijn stijl, maar die liedjes…… Net als mijn vader ben ik blijkbaar toch wel echt van het Beatles-kamp. Ik hoor tijdens de voorstelling mensen naast me mompelen dat ze de film wel zeven keer gezien hebben. Ik moet glimlachen om anderen die zich ook moeten bedwingen om niet heel hard mee te gaan zingen. En dan te bedenken dat de echte gekte rondom The Beatles in 1964 nog moest beginnen. Ik kan me vanaf gisteravond meer dan levendig voorstellen waarom mijn vader zo’n bewondering had voor Lennon en consorten en waarom hij in 1980 niet aan de ontbijttafel verscheen. 3 voor 12: bedankt voor de kaarten, CILLA GEURTSEN