Een festival dat buitenlands talent naar Friesland haalt. De dames van de Suicidal Birds hebben inmiddels al heel wat plekken gezien en nog meer bands en acts ontmoet. Na de Engelstalige editie van vorig jaar is het nu tijd voor de Franse. Niet meer dan logisch, want de Suicidal Birds hebben afgelopen jaar veel van Frankrijk gezien. Tijdens die tour hebben ze kennis mogen maken met de meest bijzondere acts en gelukkig willen ze deze ons niet onthouden. Een vroeg begin vanavond, op de posters staat dat we er om half 8 moeten zijn en dat is dan ook echt zo. De eerste act begint stipt op tijd. Het is dan nog vrij rustig in Romein, het publiek bestaat nu nog hoofdzakelijk uit de andere acts. Nu vult dat de ruimte aardig, want er staan vanavond maar liefst 10 acts op het program. Prachtige types lopen er rond, je proeft, hoort en ruikt zelfs de Fransen. De spits wordt afgebeten door Oto el roso, een gefreakte muzikant die helemaal uit zijn dak gaat met een gitaar en een heuse tape-recorder. De taperecorder knalt hij de microfoon in terwijl hij onversterkt meezingt en gitaar speelt. Hij gaat er helemaal in op en weet muziek als kunstvorm te presenteren. Het is opvallend hoe de Franse en eigenlijk alle acts in elkaar op gaan, ze hebben respect voor elkaar en je ziet ze dan ook bij alle acts vooraan staan. Gelukkig maar dat ze dat doen, want betalende klanten zijn tot nu toe niet bijster veel. Dan in de grote zaal de Suicidal Birds, als organisator van het festival openen ze het podium in de grote zaal, de ´mainstage´ voor vanavond. De mensen die er zijn kunnen de harde punkrock van deze dames wel waarderen. In het café van Romein staan vanavond veel experimentele acts, zo ook die van Madame P. Ze maakt geluidkunst met haar stem, microfoon en misschien wel 40 pedaaltjes en andere effecten. Ze zingt, neemt dat live op, zet het in een loop en gaat daar nog eens overheen met tientallen effecten. Het is indrukwekkend om te zien. Je ziet dat deze madame helemaal in haar werk opgaat en op een of andere manier weet ze je mee te zuigen in de bizarre geluiden. Aan het eind vertelt ze ons allen dat haar optreden erg goed voelde en dat het allemaal improvisatie was. Bijzonder om dit eens in Leeuwarden te kunnen bewonderen. Snel naar de grote zaal voor Pony Pack, een drietal dat catchy rock maakt. De muziek klinkt lekker, alleen is er weinig interactie op het podium. Gedrieën doen ze uitstekend hun ding, maar dat is het dan ook wel. Goed live gespeeld, het klinkt niet heel anders dan van de disc. Inmiddels al wat drukker in Romein is het tijd voor de volgende experimentele act namelijk het duo Minuscule Hey. Met een van te voren opgenomen beat maken deze vrouwelijke bassiste en mannelijke gitarist/zanger, zoals ze het zelf zeggen, minirock. Leuke speelse muziek die erg prettig in het gehoor ligt. Opvallend is de prachtige stem van de zanger, een lage zwoele stem met een groot bereik. Eva Braun breekt de tent af. Een ijzersterke show zet ze neer, je zou haast vergeten dat er nog 2 bandleden zijn. Als een echte rockchick bewerkt ze het podium, ze schopt haar pumps uit en laat zien dat je niet standaard hoeft te zijn om sexy uit te stralen. Ook al zou Eva Braun herrie maken, met zo´n frontvrouw maakt dat niet uit. De act is gewoon fantastisch! Miauw, miauw! Les club des chats roepen ons. Dit duo maakt muziek totaal gebaseerd op katten, kattengeluidjes en de teksten gaan alleen over deze dieren. Ze schijnen thuis het huis vol katten te hebben en dat is te ruiken ook. Een meter of 2 van het podium is het wel te doen en vanaf dit afstandje bewonder ik deze bizarre act. Het podium ligt vol met ballonnen en slingers. Met toeters en hoge stemmetjes maken ze aparte muziek. De Fransen gaan uit hun dak en als Oto el Roso zijn gitaar er ook nog even bijpakt is het feest compleet. Dan de laatste act in de grote zaal, The moi non plus, een duo uit Amsterdam dat ontzettend goede rock maakt. Als deze 2 heren op het podium staan heb je totaal geen gevoel dat ze maar met z´n tweeën zijn. Er is veel interactie tussen de beide heren en dat maakt dit optreden ook zo interessant. Het is namelijk best moeilijk om als tweetal een serieuze band te vormen. Het publiek, dat helaas inmiddels weer iets minder is geworden, gaat uit z´n dak bij deze band. En het is voor het eerst vanavond dat er actief om een toegift werd geroepen. Zodra de heren het podium weer betreden om op te ruimen, wordt het publiek bijkans gek en besluiten ze om toch nog maar een nummertje te spelen. Als we dan daarna maar met een bloedgang naar het café gaan voor Stoma. Het Nederlandse Stöma sluit de avond af met opgefokte, experimentele funkmetal. Het is net als zoveel acts vanavond niet in een hokje te plaatsen. Met een bas en drum bizarre muziek maken, dat is Stöma. Het gekke is: het klinkt allemaal niet eens zo slecht. Je hoort dat beide heren behoorlijk wat in hun mars hebben en het is een waar genoegen om te zien wat er allemaal uit een basgitaar gehaald kan worden. Met de uitspraak ‘Fuck de reviewwriter’ van de ietwat arrogante zanger, maken ze de act helemaal compleet. Hier hebben wij maar één ding op te zeggen ‘Fuck you too en tot volgend jaar!!’ In een vluchtig gesprek met organisatrice Chay kwam gelukkig naar voren dat ondanks de lage opkomst dit jaar er volgend jaar gewoon weer een Hit the North wordt georganiseerd in Romein. En aangezien de dames van de Suicidal Birds komend jaar richting Duitsland en Zwitserland gaan, is het niet moeilijk raden wat het thema van volgend jaar wordt. Waar: Poppodium Romein te Leeuwarden Wat: Hit The North Festival Wanneer: 30 november 2007 Publiek: veel te weinig