Exact half negen begint het concert en betreedt Fernando Lameirinhas het podium van de Aegon zaal in De Harmonie. Zijn driekoppige band – bestaande uit een pianist, gitarist/ bassist en drummer – zit er dan al. Bij het zien van het publiek moet Fernando even diep ademhalen, want de hele zaal zit tot aan de nok toe vol. Op dat moment staan er alleen naast Fernando zelf nog even twee lege stoelen. Nadat hij het eerste nummer alleen gezongen heeft, introduceert hij voor het tweede nummer Nynke Laverman en JW Roy. Nynke Laverman is natuurlijk onze eigen welbekende Friese fadozangeres en JW Roy is een americana-zanger uit Brabant. Het drietal is bij elkaar gebracht door de artistiek leider van Muziekcentrum Frits Philips te Eindhoven. In eerste instantie voor slechts één concert, maar wegens grote belangstelling werd besloten om meer concerten te gaan doen, wat resulteerde in deze tour. Nu is de combinatie Laverman en Lameirinhas niet zo heel erg raar. Lameirinhas heeft zelfs nog een bijdrage geleverd aan Lavermans’ cd de Maisfrou. JW Roy is de meest vreemde eend in de bijt. Het ligt dan ook in de verwachting dat juist zijn invloed de muziek een verassende wending zal geven. Zeker omdat er in de vooraankondiging gerept wordt over een “wisselwerking tussen de drie muzikanten die leidt naar een bijzondere vorm van wereldmuziek”. Het drietal komt echter helemaal niet met een nieuwe stijl wereldmuziek. In plaats daarvan horen we nieuwe bewerkingen van al bestaande nummers, die de drie vocalisten al eens solo hebben uitgebracht. De nadruk lijkt daarbij gelegen te hebben op hoe de andere muzikanten überhaupt kunnen meedoen bij de uitvoering van dat bestaande werk. En niet altijd lijkt daar een antwoord op gevonden te zijn. Want er zijn toch best een aantal nummers waarbij met name JW Roy nauwelijks een inbreng heeft. Zelfs het enige stuk muziek dat speciaal voor dit programma is gecomposeerd is van niet voortgekomen uit een wisselwerking tussen de drie. In plaats daarvan hebben Lameirinhas en JW Roy apart een compositie gemaakt bij een tekst geschreven door Nynke Laverman. Gelukkig zijn de nummers van de Friezin sowieso bijzonder en mooi; en krijgt het publiek daar ook genoeg van te horen. Waarschijnlijk ook de persoon die er voor verantwoordelijk is dat de zaal helemaal vol zit. Fernando zijn muziek sluit goed aan bij die van Nynke. En als een lieve oudere man, die met een warm buitenlands accent Nederlands praat en grapjes maakt, weet hij het publiek helemaal voor zich te winnen. Daarbij laat hij samen met zijn band ook een stuk muzikaal vakmanschap zien. JW Roy laat te weinig van zichzelf zien en wordt er als het ware door heen getrokken door de andere twee. Muzikaal is de voorstelling best aardig om te zien, zeker omdat we veel van Laverman’s persoonlijke werk horen. Zo bijzonder als dat vooraf gesuggereerd wordt is dit echter niet. De beste vergelijking is het Amstel live concept, waarbij ook verschillende muzikanten op een podium neergezet worden en participeren in elkanders werk. Dat JW Roy meedoet, is leuk voor het Brabantse publiek. Hier in Friesland hadden we het echter leuker gevonden als onze Nynke met een groter iemand zou samen mogen werken. Wie: Nynke Laverman, Fernando Lameirinhas en JW Roy Waar: Aegon Zaal, De Harmonie, Leeuwarden Opkomst: uitverkocht (1000 personen)