We mogen ons hier in Leeuwarden haast wel vereerd gaan voelen, want de folkmetalband Ensiferum treedt dit jaar nergens anders meer in ons kikkerlandje op. Net als Barbaars zal dit een concert gaan worden met veel gehos, gemosh en drank. Uiteraard geleid door bardenzang en snarenspel waarbij heroïsche heldendichten uit vergeten tijden worden voorgedragen. Kortom: ik heb er weer zin in! De vrolijke Zweden van Insania mogen de spits afbijten en dat doen ze precies goed! De hyperactieve gekkebekkentrekkende zanger die vast zijn dosis Ritalin niet heeft gehad, zorgt al voor een hoop vermaak. En je kunt zien dat hij er zelf veel lol in heeft en dat deelt met zijn publiek. Jammer dat de gitarist van de band niet tot zijn recht komt; zijn riffs en solo’s zijn namelijk bijna niet te horen. De drums, bas en zang daarentegen prima, maar ze overstemmen ‘the main instrument of metal’. Dit is helaas de hele avond bijna zo, behalve bij de hoofdact. Muzikaal vind ik het niet bijzonder, het is vooral echt een sfeermaker en dit gaat er bij het publiek in als zoete koek. Groot contrast met de happy-metal van Insania is het Taiwanese blackmetal gezelschap Chtonic. Ik moet wel even lachen als de band opkomt: ik heb nog nooit een Aziaat gezien met corpsepaint. Het ziet er op het eerste gezicht wat geforceerd uit, maar dat oordeel wordt snel weggevaagd. Ik ben onder de indruk van de strakheid en virtuositeit van deze band! Black metal is normaliter iets voor Noren, maar ook in het Verre Oosten kunnen ze er wat van! Het optreden is ietwat politiek geladen, omdat de zanger fanatiek aanhanger is van UNlimited Taiwan. Dit is een groepering die zich bezighoudt met het bewust maken van de onafhankelijkheid van dit land tegenover de VN, die het land nog teveel beperkt. Ingewikkeld, maar het levert wel weer een gaaf nummer op, dat nog het meest catchy is van allemaal. Typerend is het gebruik van de erhu, een éensnarig instrument dat wel wat weg heeft van een viool. Jammer genoeg komt ook die niet tot zijn recht als de rest er met hun metalgeweld overheen dendert. Wederom te wijten aan de geluidsman dus, want de studio-opnamen klinken wel goed. Desalniettemin: deze band heeft indruk gemaakt, vooral de felheid in combinatie met de rijke melodieën zijn hiervan de oorzaak. Gaaf! Uitgedost in moeders tafelkleed komt Ensiferum het podium op. Geheel in stijl natuurlijk; rookmachines aan, folkdeuntje op de achtergrond en één voor één opkomen. Ik ken vooral de eerste twee albums “Ensiferum” en “Iron” erg goed en daarvan worden gelukkig heel wat nummers gespeeld. Petri Lindroos ziet er charmant uit met zijn cowboyhoed en maakt daarmee meteen duidelijk de band niet al te serieus te nemen. Ze beginnen met een van de “Victory Songs” die duidelijk de invloed van Lindroos laat horen. De eerste paar albums zijn namelijk niet met hem gemaakt, maar met Jari Mäenpää. Het sfeertje is toch net anders, maar niet minder goed. Ik geniet erg van deze band, ook als er gewisseld wordt van instrumenten, kunnen ze het niet laten om te gaan improviseren, ongein uit te halen met elkaars instrumenten (de gitarist gaat ‘stiekem’ keyboard spelen) en meer van dat soort humor. Heel aanstekelijk! Bij alle bands is er een flinke moshpit gaande in het midden van de zaal. Ook wordt er fanatiek aan crowdsurfen gedaan. Ware het niet dat ik daar net te dicht bovenop sta en wederom zo nu en dan een dreun krijg of dat er op mijn tenen wordt getrapt. Aan de andere kant heb ik zo een goed overzicht op zowel de bands als het uitzinnige publiek. Overigens valt het me op dat ze heel wat jonger zijn dan het publiek bij Extreme Aggression. Veel jonge jongens die net hun haren hebben laten groeien en hun shirts, in navolging van de hoofdact, uittrekken. Sommigen hebben zelfs zwarte strepen onder hun ogen gesmeerd of hun haar gevlochten. Kortom: weer een sfeervol avondje metal in Romein. Opdat er meer mogen volgen! Wie: Ensiferum, Chtonic en Insania Waar: Poppodium Romein, Leeuwarden Aantal bezoekers: 200