Zaterdagavond in een studentenkroeg in Leeuwarden. De avond ervoor word ik er op geattendeerd door iemand dat er deze avond in Wolwêze ook een aantal bandjes zullen spelen. Vanuit mijn enthousiaste gevoel van de vrijdagavond in Romein besluit ik dan ook maar om daar te gaan kijken. Mijn weekend kon namelijk toch al niet meer stuk en ik durf het dan ook aan om nog een avond met voor mij nog onbekende bands aan dit weekend toe te voegen. Ook al zou het van te voren totaal niet in mij opgekomen zijn dat de vrijdagavond in Romein al de avond daarna in Wolwêze overtroffen zou worden… De eerste band die deze avond zal gaan spelen is Pluto. Pluto is een soort van verrassingsact, daar deze band niet aangekondigd was op het affiche van deze avond. Helaas voor Pluto is de verrassing net iets te groot met als gevolg dat het publiek voornamelijk bestaat uit medewerkers en leden van de andere bands. Ik zelf moet het doen met de laatste paar seconden van hun optreden en het daaropvolgende applaus van het aanwezige publiek. Op het moment dat Durk Attaturk begint, is er al meer publiek aanwezig en begint de zaal zelfs langzaam vol te lopen. Durk Attaturk bestaat uit vier jongemannen die een act neerzetten die mij soms doet denken aan Ome Willem op electropop-muziek. De eerste drie nummers van het optreden vind ik niet erg sterk, met een nummer over gortepap als absoluut dieptepunt. De overtuiging mist in dit nummer en wanneer dan een woord gebruikt dat zowel qua klank als betekenis niks toevoegt, maakt dat de muziek erg flauw. Gelukkig weet de band mij vanaf het vierde nummer wel meer te boeien. Niet geheel toevallig worden de teksten dan ook iets langer, daardoor minder goed te begrijpen en soms qua sound (vocoder) minder goed te verstaan. Muzikaal brengt Durk overigens een aantal heel leuke dingen ten gehoor, maar ik vraag me af of dit zonder act voldoende is om een publiek genoeg te boeien. De muziek en de presentatie staan daarnaast regelmatig ook te ver van elkaar af, waardoor de soms heel overtrokken presentatie niet gesteund wordt door de muziek en ik bij Durk Attaturk toch het laatste stukje overtuiging mis. Overtuiging ontbreekt er zeker niet bij Knobsticker. Een act bestaande uit een drummer en een producer die duidelijk lijkt beïnvloed door de meer beatgeoriënteerde dancestromingen, daarmee niet heel vernieuwend is, maar hetgeen zij brengen zo ongelofelijk goed doen dat ik eigenlijk niks anders kan dan vol lof te zijn over deze act. Heel goede muziek met sterk opgebouwde nummers van twee heren die elkaar in de interactie constant lijken uit te dagen met tempowisselingen en creatieve ritmes. Zeer dansbaar vanaf het begin, mooie en goed in elkaar stekende muziek, leuk om naar te kijken en je hebt een act waarvan ik hoop dat ik die binnenkort zeer snel weer eens mag zien. Bonne Aparte is een heel andere act dan de voorgaande twee en waar Durk Attaturk nog een prettig voorprogramma kon zijn voor Knobsticker, vind ik de kloof naar de stijl waarin Bonne Aparte opereert wel erg groot. Ik kijk ook naar een band, die op het podium heel hard werkt, die haar muziek daarmee best overtuigend lijkt te brengen en waarvan de muziek ook best goed klinkt. Helaas kom ik er niet echt in en daardoor gaat het optreden ook deels aan mij voorbij. Ook op het publiek dat met te vriendelijke gezichten grotendeels slechts braaf mee zit te knikken, komt de energie die de band juist zelf wel brengt dus niet over en daar kan zelfs het ongelofelijk harde volume niet aan bijdragen. Aan het einde van het optreden stapt de band vrij abrupt en daardoor vrij verassend van het podium, waardoor ik me afvraag of de bandleden er zelf echt wel veel zin in hadden deze avond. Andrew Cornelis