Het zat het Bolwerk blijkbaar niet echt mee bij de organisatie van dit goedbedoelde metalfestival "Metal for the masses". "The masses" waren nergens te bekennen, want het de hele dag behoorlijk rustig in de grote zaal van Het Bolwerk. Bovendien liet publiekstrekker Hatesphere het helaas afweten, en ook Aborted en Liar bleken op het laatste moment te hebben gecancelled. Erg jammer natuurlijk, maar gelukkig bleef er nog genoeg metal over om mijn arme oren er flink van langs te geven. Hardcore als ik ben, was ik door arbeidsverplichtingen ook nog wat aan de late kant, waardoor ik de eerste twee bands, Instil en Sengaia, heb moeten missen. Metal For The Masses - 21 januari - Het Bolwerk, Sneek De eerste band die ik dus te zien kreeg was Leng Tch'E. De bandnaam is ontleend aan een Chinees martelritueel waarbij het slachtoffer in duizend stukjes wordt gesneden. Lekkere jongens dus, van Leng Tch'E. De muziek omschrijven ze zelf als 'razorgrind', wat neerkomt op snoeiharde grindcore met hier en daar wat invloeden uit de hardcore. Ook live in het Bolwerk gaat men weinig genuanceerd te werk. De band klinkt lomp en hard, en vooral de drummer maakt indruk met de razendsnelle blastbeats die hij uit zijn zwaar getriggerde drumstel ramt. Wel klinken de nummers, mede door het slechte geluid, wel heel snel allemaal hetzelfde. Gelukkig maakt de prettig gestoorde zanger het optreden niet ook nog leuk om naar te kijken, al gaan zijn flauwe opmerkingen tussen de nummers door wel wat irriteren. Na de eetpauze mocht Mörser aantreden. Deze Duitse bestaat uit twee zangers, twee gitaristen (waarvan 1 wegens ziekte helaas niet aanwezig), een drummer en twee(!) bassisten die met een zwaar vervormd geluid spelen. Dit zorgde door het slechte geluid in het Bolwerk voor één grote brei van geluid, en aangezien Mörser niet aan subtiliteiten doet ging dit vrij snel vervelen. De twee zangers maken ook nogal een ongeinspirireerde indruk (ene hand in de broekzak, biertje in de andere) en lijken er weinig zin in te hebben. Het mag dan allemaal wel lomp, zwaar en hard zijn, echt verassend wordt het nergens. Als het geluid en de inzet beter waren, viel er misschien nog wat van te maken, maar nu deed het me weinig. Aan het einde van de set komt er gelukkig iets meer variatie in de nummers, waardoor het optreden nog een beetje opleeft. De oudgedienden van Deadhead waren volgens mij een beetje misplaatst op dit festival. Enkele dronken metalheads lieten de haren lekker wapperen, maar van de ruim vertegenwoordigde hippe hardcorekids mochten ze enkel afkeurende blikken ontvangen. Het kan de band zelf waarschijnlijk weinig schelen, want ze hebben nooit de intentie gehad om hip te zijn. De nummers (met grunt aangekondigd, zoals het een echte metalband betaamt) zijn nergens origineel of vernieuwend, en het is enkel compromisloze, traditionele trashmetal wat de klok slaat, maar alles wordt wel loeistrak uitgevoerd. Al tijdens de soundcheck van The Black Dahlia Murder begeeft het publiek zich massaal richting podium, en het is dus wel duidelijk voor wie ze gekomen zijn. Als de band zonder enige aankondiging begint te spelen, komt er zelfs nog beweging in het de rest van de dag met-de-handen-over-elkaar-staande en barhangende publiek. Jammer genoeg is het geluid nog steeds beroerd, waardoor de nummers niet helemaal overkomen en soms nauwelijks te herkennen zijn, maar dat mag de pret niet drukken. De band is in topvorm en nieuwe drummer en bassist, voor wie het pas hun 2e show met de band is, doen het prima. The Black Dahlia Murder omschrijft zichzelf als "Some emo faggots with short hair trying to play real metal", maar dat doen ze niet onaardig. De band speelt melodieuze death metal die erg Europees klinkt voor een stel Amerikanen, en opvallend goed en vooral snel wordt uitgevoerd. Het publiek vindt het ook prachtig en zowel op als voor het podium gaat het aardig los. De band wordt nog teruggeroepen voor een toegift en dan is het om halfelf alweer gebeurd, zodat iedereen die dat moest nog met het openbaar vervoer naar huis kon. Ondanks alle tegenslagen toch nog een vrij geslaagd festival, alleen jammer dat het zo rustig was. Coné Driesprong