Leeuwarden – en Friesland- zou trots moeten zijn op een festival als Vlaanderen Roept dat zaterdag 2 december voor de tweede keer werd gehouden in stadsschouwburg de Harmonie. Het festival waar Vlaamse bands op het affiche prijken trok echter slechts 200 bezoekers. Misschien waren het er meer geweest als niet tegelijkertijd ook de New Cool Collective in Romein speelde en The Gathering en Lawn in het Bolwerk in Sneek. En misschien heeft dit festival minstens één trekker van formaat nodig. Nu was Stijn de grootste naam, maar laten we eerlijk zijn, die heeft in Nederland (nog) geen grote naam. Misschien was Deus wat te hoog gegrepen (hoewel…ze spelen ook in Groningen), maar Vive le Fête of Zita Zwoon zou toch zeker mogelijk moeten zijn. Desondanks stond er een fijn programma op de beide podia van de Harmonie, waarbij Vlaanderen zich van zijn beste kant liet zien. Alleen Colorless Green Ideas bleken ook echt kleurloos te zijn. Hun lounge-funk kan hooguit als achtergrondmuziek gebruikt worden. Later op de avond viel ook Sukilove een beetje tegen. Na alle lovende recensies over hun debuutalbum konden ze live de hoge verwachtingen niet inlossen. Wel deden dat Rumplestitchkin met zeer goed gecomponeerde en gespeelde gitaarrock (met een scheut synthesizer). Ook de urban hiphop van Skeemz haalde een hoog niveau. Het geheel had wel iets weg van de funk van Gotcha! Maar in dit geval aangevuld met de prachtige zwoele soulstem van de conservatorium afgestudeerde Lady Lynn. En ook de Belgische Prince liet zich ondanks het geringe bezoekersaantal van zijn beste kant zien. Stijn is een muzikaal genie die zelfs zonder enige muzikale begeleiding griezelig op de maat is. Eerst deed hij ook zijn shows alleen, met alleen zijn synths en zijn sampler waarmee hij vrolijk zelf ‘gezongen’gitaar- ,drum-, en baspartijen live samplede om daar vervolgens een deuntje bij te zingen. Toen waren de teksten vaak Nederlandstalig en met vele kwinkslagen zowel optisch als tekstueel. En hoewel de humor zeker niet is verdwenen uit de performance van Stijn is hij wel wat serieuzer. Zijn laatste CD ‘The World is Happy Now’ (Stijn nodigde het publiek uit om dan zelf maar een betere albumtitel te verzinnen) is goed ontvangen. De hoofdmoot van zijn show bestond dan ook uit de Engelstalige elektro-funk van dit album, meestal uitgevoerd met band waarin met name de saxofoon een belangrijke rol heeft. Dat leverende een leuk en goed concert op. Laten we hopen dat het geringe bezoekersaantal niet tot gevolg heeft dat Vlaanderen roept verdwijnt, want dat zou een groot verlies zijn voor het Friese poplandschap.