Een gevarieerde bandjesavond, een feest voor oog en oor, een overgeorganiseerde prijsvraag. De meningen in de Melkweg liepen uiteen bij de Grolsch Grote Prijs van Nederland afgelopen zaterdagavond. Eén ding staat echter vast, er was voor elk wat wils. Van de lekkere metal van Lágrima tot de kietelende reggae van Karmakonga en alles wat daartussen viel. De avond werd geopend door In Limbo. Een strak spelende band die een aantal knappe composities ten gehore bracht. Qua creativiteit misschien wel meteen het beste dat de avond te bieden had. Invloeden van Radiohead vielen niet te ontkennen. Dat is ook niet erg, integendeel; levenslange inspiratie is zodoende verzekerd. Jammer dat de zaal op dat moment nog slechts gevuld was met vrienden, familie en pers. Dit heeft In Limbo mogelijk de publieksprijs gekost, de band werd daarin tweede. Ik sluit niet uit dat ook de jury nog niet compleet was. Bij het optreden van The Kevin Costners waren de deskundigen in ieder geval aanwezig. Een leuke frisse band met veel speelvreugde, maar weinig verrassend songmateriaal. De jury riep hen verrassend uit tot winnaar. Het is een bekend gegeven dat de Popprijs geen garantie biedt voor een succesvolle carrière, daar is meer voor nodig dan talent en een goed juryrapport. Publiek. Het feit dat The Kevin Costners als laatste eindigde in de publiekspoll doet het ergste vrezen, hoewel, ook zij speelde eveneens voor een nog niet volle zaal. Karmakonga en Zwart op Wit vormden een welkome afwisseling in het gitaargedruis. Zwart op Wit bediende zich van aanstekelijke rap, humor en een vrolijke trompettist. Een band met hitpotentie, zeker wanneer het Friese imago wordt afgeschud. Zwart op Wit had een bus roodgemutste fans meegenomen, de band droeg Heerenveenshirts en elk liedje werd aan de fans of de aanwezige Friezen opgedragen. De neutrale toeschouwer kreeg daardoor het gevoel te zijn verzeild op een privéfeestje. De jongens van Zwart op Wit hebben dat niet nodig, want ze zijn goed. Karmakonga wist de zaal om te toveren tot een tropisch eiland. Een warm eiland met dansende mensen op het strand. Een prachtige zangeres met een zuiver en hoog stemgeluid voerde het publiek mee naar betere oorden. Zelfs de palmbomen op het podium wuifden ritmisch mee. Believeisadoubt en Làgrima speelden strak en hard. Hoewel, het volume van de radio in de pauzes tussen de bands stond harder. Het is net als met reclamespots op televisie, dat wat je niet wil horen, hoor je het hardst. Aandachtspuntje voor de Melkweg. Believeisadoubt speelt melodieuze net-geen-metal en dat doen ze goed. De stem van de zanger klinkt daarin wat iel, maar in de hoogste registers juist weer niet. Die werden helaas niet zo vaak opengetrokken. Làgrima speelt wel echte metal en vormde daarmee een waardige afsluiter van de avond. Met de goede podiumpresentatie en het stevige muzikale vakwerk dat zij tentoonspreidde, zal deze band in de toekomst zeker een eigen publiek aanspreken. Kortom; met de Nederlandse poptoekomst lijkt het wel goed te komen. Opvallend detail op deze avond; drie Friese bands (Believeisadoubt, In Limbo en Zwart op Wit). Nog niet zo lang geleden was Friesland een achtergestelde popregio. Met de komst van een heuse popacademie, een poppodium en enkele stimulerende maatregelen van overheidswege wordt die achterstand snel ingelopen. Het is wachten op de eerste band in Cambuurshirts! Ivo van der Meer