Ik stap op de zaterdagavond van 10 december een aanvankelijk matig gevuld Kiehool te Burgum binnen, waar enkele hardcorebands hun ding zullen doen. De sfeer is gemoedelijk en het publiek blijkt een gezonde mengeling van onmiskenbare ‘hardcore-kids’ en enthousiaste alternatievelingen. Het podium bevindt zich op de bovenverdieping van het buurthuis annex jongerencentrum, en beneden kan het publiek zich tussen de bands door verpozen en tegoed doen aan het (bijzonder goedkope) bier. Of sinas, in het geval van de straight-edgers. Wanneer gebulder en gerommel van boven doet vermoeden dat er een band begint te spelen, volg ik de meute de trap richting het podium op. Als eerste mag daar Gascoigne aantreden. De band speelt chaotische hardcorepunk, althans dat is wat ik van de geluidsbrij opmaak want het zaalgeluid is bedroevend. Aan de inzet van de band zal het in elk geval niet liggen; vooral de bassist rent en springt als een bezetene over het podium. Dit, samen met de tomeloze energie die van de korte nummers afstraalt, maakt het optreden voor mij toch behoorlijk overtuigend. De Straight A’s zijn vanavond de onaangekondigde surprise-act en spelen blijkbaar een heel korte set, zo kort dat tegen de tijd dat ik goed en wel in de gaten heb dat ze begonnen zijn en me de trap op spoed, de gitaren al weer opgeborgen worden. Jammer, maar wel erg hardcore natuurlijk! De volgende band is Tied Down. Deze heren draaien al een tijdje mee in de Friese scene. Hun agressieve, aan bands als Dirty Rotten Imbeciles en de oude Sick of it all referende hardcore blijkt echter niet besteed aan het publiek van vanavond, wat resulteert in een halflege zaal tijdens deze band. In korte nummers met staccato riffs en hakkende drums spuugt de band haar agressie over het publiek uit. Een groepje langharige ‘locals’ vindt het allemaal prachtig, en gaan, zich niks aantrekkend van afkeurende blikken, volledig uit hun dak. Toch ben ik bang dat deze band vanavond een beetje misplaatst was. Of dat aan de organisatie of het publiek ligt is natuurlijk de vraag. Afijn, dan is de beurt aan Restless Youth die uit het zuiden naar Friesland zijn afgereisd. Op plaat kan ik de rockende hardcorepunk van deze heren zeker waarderen, maar live blijken ze mijn (wellicht te hoge) verwachtingen niet waar te kunnen maken. Ik kon me namelijk moeilijk aan de indruk ontrekken dat de band er weinig zin in had. Een introverte frontman die tussen de nummers door steevast met zijn rug naar het publiek gekeerd wat in de microfoon murmelt en een nog immer slecht zaalgeluid doen het optreden ook weinig goed. Een tegenvaller. Nee, dan Omission. Afsluiter en duidelijk publieksfavoriet, want zodra de eerste wordt riff ingezet breekt de chaos voor (en op) het podium uit; de ‘singalongs’ en ‘fingerpoints’ zijn niet van de lucht en een enkeling waagt zich aan een stagedive. De band heeft haar debuut Refuse, regress” al een tijdje uit op het Nederlandse hardcorelabel Reflections records, en timmert nu hard aan de weg middels veelvuldig optreden. Omission speelt een mengeling van hardcore en rock, met de nadruk op dat laatste. Melodieuze, catchy riffs; meezingrefreinen en swingende ritmes kenmerken de muziek en op sommige momenten herinneren alleen de schreeuwerige vocalen ons er nog aan dat we met een hardcoreband van doen hebben. We worden er tijdens het optreden meermaals op gewezen dat dit het podiumdebuut met de band is voor Pieter, de tweede gitarist (uit Burgum) die de band komt versterken. Het geluid is ineens een stuk beter waardoor de korte doch krachtige nummers prima uit de verf komen. Zo denkt het publiek er ook over en de reactie is, ook voor de band zelf, overweldigend. En daarmee laten de Friese kids maar weer even zien dat de hardcorescene hier nog altijd springlevend is! Corné Driesprong