Ik verwachtte eerlijk gezegd een behoorlijke drukte bij het Bolwerk, en ik had uit voorzorg zelfs gereserveerd. Dat bleek niet nodig, op het moment dat de zaal open ging was het aantal betalende bezoekers volgens mij op twee handen te tellen. Toen Isle of Man (I love men, inderdaad…) de eerste blastbeat de zaal in knalde liep de zaal gelukkig nog een beetje vol. De band speelde vanavond haar laatste show. En dat is erg zonde. De muziek van Isle of man ligt precies in hetzelfde straatje als The Red Chord, al weten ze er wel een duidelijke eigen draai aan te geven. Hypersnelle blastbeats, smerige grindcore, zompige breakdowns en af en toe een foute jaren ’80 metalriff (compleet met de juiste moves van de gitaristen) worden tot nummers gesmeed door middel van onnavolgbare overgangen. Voor de één geweldig, voor de andere een onsamenhangende brei van geluid. De drummer gaat als een maniak tekeer achter zijn kit, maar speelt toch ongelovelijk strak. Dat geldt trouwens ook voor de rest van de band, en het geheel doet qua strakheid wat mij betreft niet onder voor hoofdact The Red Chord. Op het einde van de show komt er zowaar nog wat beweging in het bescheiden publiek, maar ik denk wel dat een optreden dichter bij huis en voor bekend publiek voor de band een waardiger afscheid had opgeleverd. Maar dat is aan henzelf natuurlijk. Ik zal ze in elk geval missen. Daarna was er even tijd om onze oren uit te laten piepen onder het genot van een biertje, tot een loeiharde grindcore-riff het begin van de set van The Red Chord aankondigde. Ik voorzag me zelf van een mooi plaatsje vlak voor het podium en aanschouwde de vijf bebaarde heren die, al gekke bekken trekkend, het ene na het andere snoeiharde nummer de zaal in slingerden. The Red Chord beukt, schuurt, kraakt en piept, en doet het Bolwerk op haar grondvesten schudden. De setlist bestond uit een evenwichtige mix van werk van het jongste album ‘Clients’ en hun debuut, wat volgens mij alweer enkele jaren uit is. Het nieuwere werk heeft net wat meer structuur en is wat minder ‘over de top’ dan de oude nummers, maar dat maakt ze niet minder hard. Op een gegeven moment knijpt de drummer er even tussenuit, waarop de band een idioot intermezzo over ‘The wizard’ op het shirt van de bassist improviseert. Tegen het einde van de set komt het publiek aardig in beweging, tot zichtbaar genoegen van de band. Uiteindelijk resulteert het optreden in een stapel mensen die zich al meeschreeuwend op de zanger hebben gestort, waarop de bassist zijn instrument op de grond gooit en er bovenop springt. En dat was dan The Red Chord. Het optreden was mooi op tijd afgelopen, zodat ik nog net de trein huiswaarts kon halen. Al met al, ondanks de wat magere opkomst, een geslaagde avond! Corné Driesprong