De openingsact van de avond is voormalig frontman van The Van Jets, Johannes Verschaeve, te aanschouwen op het podium als Johannes Is Zijn Naam. De zaal lijkt even nodig te hebben om te wennen aan de eigenzinnige stijl van Verschaeve, maar warmt bij elk nummer iets meer op door zijn poëtische Nederlandstalige teksten en theatrale performance. In crooner stijl brengt Johannes Is Zijn Naam een mix van herkenbare teksten met primitieve synths als leidraad en dat werkt erg goed.
Op een druilerige donderdag staat Warhaus in de Effenaar. Het solo project van Balthazar frontman Maarten Devoldere is ondertussen alweer 3 albums oud, en dat wordt hier gevierd. Nou ja, of vieren het juiste woord is? Deze derde passage is een break-up plaat, maar dat laat het publiek zich er niet van weerhouden om mee te deinen op de riffs en jazzy trompetsolo's die Devoldere en band de zaal in sturen.
©
Lieve Jansen
Warhaus opent sterk, en al snel wordt de standaarduitrusting van drums, basgitaar, gitaar en piano uitgebreid met trombone, viool en zelfs een stukje trompetspel van Devoldere. Dit geeft de nummers een omvang en energie mee die op de plaat soms ontbreekt. Het eerste verrassingsmoment komt wanneer vroeg in de set Devoldere van het podium verdwijnt om zijn band een stuk te laten soleren. Dit zorgt voor wat verwarring in de zaal, maar lijkt snel vergeten te zijn als hij terug op komt en de band op volle kracht het dak van de zaal af speelt.
Halverwege de set is ruimte ingebouwd voor een akoestisch nummer, Fall In Love With Me, waar een treurig intro bij hoort. Tijdens de show in Porto besloot een koppel om tijdens dit nummer uit elkaar te gaan. "Als er meer koppels uit elkaar willen gaan, dit is het moment", grapt Devoldere en wat volgt is zeker geen verkeerde soundtrack voor zo’n scène.
©
Nadia Hagen
Verder in de set komt er nog meer energie uit de band en worden de nummers met volle overtuiging gespeeld. Zo leidt de countdown in Time Bomb daadwerkelijk naar een explosie van klank. Als Devoldere aan het publiek vraagt "who’s ready for some jazz?" etaleert de band maar al te graag hun kunsten en komen trompet en trombone goed tot hun recht.
In het laatste nummer voor de toegift weet de charismatische frontman het publiek om zijn vinger te winden met een simpele meezinger en een kort intro "ik ben er na 20 jaar in het vak eindelijk achter wat mijn favoriete noot is". En ja hoor, het hele publiek zingt de la la la precies mee zoals Devoldere dat wil. Wanneer tijdens de toegift het laatste nummer instrument voor instrument en riff voor riff wordt opgebouwd naar een puik stukje jazz is dat een geschikte reflectie van een geslaagde avond.
©
Lieve Jansen