The Vices simpelweg indrukwekkend The Vices simpelweg indrukwekkend

Hollands Glorie in de Effenaar vanavond. Terwijl het Utrechtse Rondé de grote zaal vermaakt, staan The Vices uit Groningen in de kleine zaal. En voor degene die nog steeds twijfelt aan Nederlandse muziek: beide zalen zijn stijf uitverkocht.

Altijd fijn voor een voorprogramma om in een uitverkochte zaal te spelen. Om acht uur is de kleine zaal al erg vol en daar weet het Gentse Hideous wel raad mee. Hideous maakt groovende rock die – geholpen door het geweldige zaalgeluid - lekker vet en zwaar klinkt. Met slechts één single op Spotify, is de band redelijk onbekend. Dat zal ook te maken hebben met het feit dat Hideous pas vijf maanden (!) bestaat.

Maar daar is op het podium niks van te merken: Hideous speelt een superstrakke set. Gedreven door de constant licht overstuurde bas en harde drumpartijen, waarin geen break of fill te veel zit, krijgt frontman Guillaume Lamont alle ruimte om zijn talent te etaleren.

Het geluid van de band zit ergens in het spectrum van bands als QOTSA, Muse en Royal Blood, zonder daar al te opzichtig van te ‘lenen’. De korte set van dertig minuten smaakt naar meer en het is wachten op de eerste release, die ongetwijfeld mooie deuren gaat openen voor de Belgen.

Bij opkomst is het meteen duidelijk: The Vices heeft kilometers op de teller en blaakt van het zelfvertrouwen. Ondersteund door stroboscopen ramt de band er meteen in met (het rockende) Strange Again, gevolgd door het (funky) I Had A Name en (het langzamere) Never Had To Know. Drie nummers van nieuwe plaat Unknown Affairs, die direct het idioom van de band prijsgeven.  Alex Turner en Arctic Monkeys, Julian Casablancas en The Strokes, Declan McKenna, Franz Ferdinand.  De gelijkenis met deze artiesten is vaak zo groot, dat het makkelijk zou zijn The Vices af te schrijven als een ordinaire copycat. Maar daarmee doe je het noordelijke kwartet tekort.

Want wat The Vices live laat zien, is simpelweg indrukwekkend. Vooral de kwaliteiten van frontman Floris van Luijtelaar zijn ongekend. Stem, gitaarspel, enthousiasme: dit is de frontman die elke band wil hebben, net zoals Alex Tur … laat maar. Van Luijtelaar wordt ondersteund door een prima band, maar degradeert zijn muzikanten ongewild tot figuranten. Als hij solo en akoestisch Fooled Away speelt, laat hij zien waartoe hij in staat is. Een meesterstuk dat hij later in de set nog eens dunnetjes overdoet tijdens Tomorrow I’ll Be, waarin gitarist Jonathan Kruizenga en drummer Mathijs Louwsma beide toetsen spelen.  

Tussen deze hoogtepunten door speelt de band een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre en weet Van Luijtelaar precies hoe hij het publiek in moet pakken. Hij toont zijn liefde voor Eindhoven, waar de band het laatste album opnam. Hij geeft sokken weg aan het meisje dat het gekste dansje doet en toont zich oprecht dankbaar als de band wederom een ovationeel applaus in ontvangst neemt.

Is het dan allemaal even geweldig? Nee, af en toe wordt het wat gezapig, te gezellig, te gemaakt. Bijvoorbeeld wanneer de band stoer "fuck that" zegt tegen iedereen die hun zegt wat te doen. Om vervolgens blij springend The Neighbor Is A Bitch ( “lalalalalalaaa”) te spelen. Maar goed, de boog kan niet altijd gespannen zijn. En het is ook spijkers op laag water zoeken, want The Vices weet met een vakkundig gespeelde en goed opgebouwde set zelfs de grootste cynicus de mond te snoeren. Het is te hopen dat de band in de toekomst een meer eigen geluid ontwikkelt en verder afstand neemt van haar grote voorbeelden. Maar tot het zover is, heeft Nederland een prima Britpopband, die elke zaal of ieder festival blind kan boeken.