Net zo bijzonder als de muzikale omschakeling van Hundredth is het voorprogramma van vanavond: de 27-jarige Ryan Caraveo. In 2019 bracht de Amerikaanse rapper zijn laatste wapenfeit ‘Butterfly Boy’. Inderdaad, het betreft hier een rapper, maar niet in de traditionele zin van het woord. Muzikaal gezien ligt het wel in het verlengde van Hundredth: zweverige melodieën, dromerige passages, ondersteund door drums en gitaar, die samen met samples voor de muzikale beats en ambiance zorgen. Achteraf blijkt dit de frontman Chad Johnson van Hundredth op gitaar te zijn, hoewel dat wat betreft de drums helaas niet bevestigd kan worden.
Ryan Caraveo heeft qua looks veel weg van een Spaanse Justin Bieber. Muzikaal zit het gelukkig wel wat beter in elkaar, hoewel Ryan zijn raps soms wel op een iets te sentimentele wijze aflevert. Hij is zich bewust van het feit dat zijn muziek niet helemaal in het straatje ligt van het publiek van vanavond. Daarvoor bedankt hij dan ook meermaals de bezoekers openhartig; voor zowel het zo vroeg aanwezig zijn als het open staan voor zijn muziek. De publieksreactie is mild, de zaal is verre van vol, maar toch doet de jongeman goed zijn best om zijn beste beentje voor te zetten. Zo brengt hij onder andere zijn grootste ‘hit’ ‘Peanut Butter Waffles´ en sluit hij toepasselijk af met ‘Ghost’ met de woorden: “So, I’m going now, watch me disappear just like a ghost.” Een net optreden van een artiest die zich niet laat kennen als de setting net ietsje anders is dan gebruikelijk.
Als er één band is die de afgelopen jaren een bijzondere switch heeft gemaakt, dan is het wel de Amerikaanse band Hundredth. Van het ene op het andere moment schakelden ze van melodische metalcore naar shoe-gaze indie-rock in de stijl van Title Fight, Sights & Sounds of Trade Wind. Waar er normaal gesproken dan gekozen wordt voor een side-project of nieuwe naam, bleef de band vasthouden aan de naam. Een bijzondere, maar dappere keuze, bijgestaan door de release van ‘RARE’ in 2017, die goede recensies over zich heen kreeg. Het herboren Hundredth is op plaat een blijvertje, maar hoe vertaalt die ‘cultuurshock’ naar het podium? Afgelopen vrijdag stonden ze in de kelder van Dynamo.
Keerpunt voor Hundredth was het album ‘RARE’ uit 2017, waarbij ze zich volledig hebben overgegeven aan een nieuwe stijl. Een dappere zet, want als melodische hardcoreband deden ze het absoluut niet verkeerd en konden ze zich meten met bands als The Ghost Inside, Lionheart of Counterparts. De beukende drums en pompende baslijnen zijn er nog wel, en de gitaren trekken nog wel van leer, maar dan op een meer ‘lange, dromerige autorit in de nacht’-manier. Hetzelfde geldt voor de zang. Screams zijn ingeruild voor de melodieuze zang van frontman Chad Johnson, die op een zweverige manier aansluit op de gitaarlijnen. Met hun EP ‘Iridescent’ uit 2019 zijn ze zelfs nog een stapje verder gegaan door dat vleugje indie-pop er nog dikker op te leggen in de stijl van een band als Tame Impala. Enfin, het moge duidelijk zijn dat de band met volle overtuiging voor deze nieuwe stijl gekozen heeft. Maar zijn we dan vanavond compleet van moshpits, breakdowns en sing-a-longs verstoken?
Ja, en ook gewoon echt goed. Hundredth is geen band die dit ‘voor de leuk even uitprobeert’. Deze nieuwe sound weten ze te brengen alsof ze nooit iets anders gedaan hebben. Het hardcoreverleden is in geen mijlen of wegen te bekennen, zelfs niet in de looks van de mannen (uitzondering van enkele tatoeages daar gelaten). Misschien een teleurstelling voor fans van het eerste uur. Maar als deze fans progressief van aard zijn is dit juist een hele aanwinst. Bands in de oude stijl van Hundredth zijn er genoeg en vullen vaak een avond in Dynamo. In de dikke, pompende baslijnen is dit verleden soms nog wel te bespeuren, maar daar is ook alles mee gezegd. Verandering van spijs doet eten, om er maar eens een zegswijze tegenaan te gooien.
En toch, hoewel het in de studio allemaal heel beladen klinkt en er veel lagen gebruikt worden, klinkt Hundredth vanavond vlak en is dat extra laagje diepgang nauwelijks terug te horen. Van alle effecten die in de muziek gestopt worden, zijn ze blijkbaar vergeten om de zang hier ook op af te stemmen. Zonder effecten klinken de clean vocals van Johnson nogal mat en verveeld. Voor de hardcore fans, wat dus op twee manieren opgevat kan worden, mist er ook ergens wel een bepaalde bezieling en energie zoals ze die van de band gewend zijn. Alsof het op de automatische piloot gebeurt. Misschien vermoeidheid aangezien de tour bijna voorbij is?
Bijna vanzelfsprekend wordt er enkel materiaal gespeeld van de releases ‘RARE’ en ‘Iridescent’, wat de band ook nog even wil benadrukken. Ondertussen is de zaal wel goed gevuld en loopt er niemand weg nadat ze dit opmerken. Tussendoor wordt er een cover van The Smiths’ ‘How Soon Is Now?’ gespeeld. Er worden wat grapjes gemaakt. Zo wordt een bezoeker vergeleken met Owen Wilson en wordt de bassist uitgedaagd tot het drinken van shotjes, maar echt heel spannend wordt het niet. Met stevigere nummers als ‘Disarray’ en ‘Neurotic’ kunnen de voetjes van de vloer en een enkeling doet dat ook wel. Hundredth heeft er vanavond moeite mee om de gladde en strakke overgang naar een nieuwe sound goed naar het podium te vertalen. Gelukkig blijft het hier niet bij, en kunnen ze dit in juni nog eens over doen tijdens Jera On Air.
Gezien: Ryan Caraveo, Hundredth op 28 februari in Dynamo