‘Paper Trail of Happiness’ is de eerste EP die Charlie & the lesbians uitbrengt bij Bottom Shelf Records. Dit is een nieuw independent platenlabel uit Eindhoven, van Noortje Pullens (de bassiste van de band), Roel van Berloo (traumahelikopter) en Stijn van der Vleuten (We Make Carpets). Het label heeft een liefde voor muziek en kunst. Voor elke release gaat een band een samenwerking aan met een kunstenaar of illustrator, dus zo ook Charlie & the lesbians. Het artwork van de dubbel EP is van de hand van Gijs Kast, over wiens werk wordt gezegd: “Kast laat zien wat normaliter wordt verhuld.. ..haalt het venijn in je naar boven en gunt je het plezier van een sarcastische blik”. Ook Charlie & the lesbians halen in hun muziek hun binnenste naar buiten en de hoes past dan ook uitstekend bij de nieuwe EP van de Eindhovense band. Frustraties worden eruit gerocheld en geschreeuwd, en de teksten zijn duister van aard, maar door de stuwende baslijnen en de vuige drive in de gitaar staat het sarcasme en de don’t care attitude op de voorgrond.
Charlie & the lesbians komt op 1 februari 2019 met hun derde EP, genaamd ‘Paper Trail of Happiness’. Deze dubbel EP telt acht nummers, is gedrukt op 12’’ vinyl en is uitgebracht bij het nieuwe platenlabel Bottom Shelf Records. De energieke fuzzy punkband presenteert de nieuwe plaat tijdens een tour van maar liefst 17 shows op internationale showcase festivals als Ment (Ljubljana) en LIM (Lissabon). In Nederland tourt de band met deze EP onder andere langs V11 Rotterdam, Vera Groningen, DB’s Utrecht, het Grauzone festival in Den Haag en ons eigen Stroomhuis.
De plaat start in met het nummer ‘Losing it’. Charlie & the lesbians dreunt je oren binnen en je kunt vanaf de eerste seconde niet om de muziek heen. De gitaar shred, de drums stuwen en de bas zit voorin in de mix. In het refrein wordt vol overtuiging "I’m losing it" gezongen, waarbij de achtergrondzang een sterke bijdrage levert aan de gehele opgefokte sfeer waarvan je je al kunt voorstellen dat het publiek de zinnen mee schreeuwt bij een live show. Met 1:19 duurt het nummer geen seconde langer dan nodig. Een sterk nummer en een goed begin van de plaat. Niet moeilijk doen, gewoon raggen.
Met ‘Lucid situations’ slaat de band meteen een ander weg in. Als je de EP de eerste keer luistert valt de overgang van nummer 1 naar 2 een beetje tegen. Alle energie die er net ingepompt is, wordt weggezogen door dit tragere enigszins zeurende nummer. Als je de plaat echter een aantal keer beluistert krijgt het nummer een eigen plek en slaat de overgang wat minder dood. De track start in een new wave vibe met een trage drumpartij met floortom en een leidende baslijn. Een tof begin, maar vrijwel meteen komt er een gitaar bovenop die, zeker vergeleken de sound van het vorige nummer, wel erg veel overdrive en fuzz bevat en onnodig aanstellerig klinkt. De zang en de duidelijk verstaanbare tekst passen wel goed bij de feel van het nummer. En als dan op 0:36 de gitaar weer instart met een rauwe reverb sound, klopt het geheel weer. Het refreintje “Lucid situation, controlled by human mind” voegt echter weinig toe aan het nummer, en ook de tekst lijkt minder diepgang te hebben en de noodzaak ontbreekt. Het nummer voelt, ook al duurt het maar 3:03, erg lang en de aandacht verslapt dan ook tijdens het luisteren. Zeker als vervolg op het krachtige eerste nummer van de EP. ‘Piss on it’, met een typisch Joy Division achtige intro, blijft een beetje hangen in dezelfde sfeer. De achtergrondzang lift het geheel wat, maar ook bij dit nummer overheerst vooral neerslachtigheid en de power mist. Door naar track vier, ‘Die die die’.
De intro van ‘Die die die’ wekt direct interesse. De dikke fuzzsound komt in dit liedje beter tot zijn recht omdat de band er het hele nummer omheen heeft gebouwd. De zang klinkt zanikend, eigenwijs, en het geheel klinkt tijdens de coupletten ruimtelijk en open. Richting het midden van het nummer, met de instart van de gitaarsolo, komt de echte garage naar boven. Hoewel dit stuk bijna vrolijk klinkt, past het naadloos op het duistere van de rest van het nummer. De zang is, net als in de andere nummers van de EP, ondanks de rauwe sound goed te verstaan, wat ten gunste komt van de muziek en de boodschap die door de nummers heen klinkt.
Met ‘Golden Boy’ gaan we weer terug naar de sfeer die ons ook bij het eerste nummer naar binnen zoog. Een goede track, die de algehele feel van de band met teksten als “I don’t care at all, let me die this fall’ goed vertegenwoordigt. Het nummer eindigt instrumentaal met een postpunk sound die goed klinkt. Deze track had perfect gestaan als tweede nummer op de plaat.
‘Lovers’ voelt ietwat vreemd op de EP. Ook al gaat na de intro het tempo meteen omhoog, de drive en de attitude spat er niet vanaf. Het “praatstukje” maakt de track wat interessanter, maar desondanks weet het nummer niet te overtuigen. Het nummer ‘The light it dies a lonesome death’ heeft wel die overtuiging en sleept je mee door de gedachtegang van frontman Charlie Houben. De freaky gitaar vanaf 2:07 laat het nummer onverwachts in chaos uiteenspatten.
‘The light it dies a lonesome death’ had een goede afsluiter kunnen zijn van deze dubbel EP, maar de luisteraar wordt met ‘Vacation’ nog even getrakteerd. Het simpele akkoordenschema, de eenvoudige songvorm, de snelheid en het makkelijk mee te zingen “When you are alone do you hate yourself” maakt dit laatste nummer inderdaad de ideale single. De band bracht de single ‘Vacation’ eind november uit. Het liedje dankt zijn naam echter aan een verkeerd verstane tekst: de drummer van de band dacht eerst dat de tekst “When I’m alone I’m going on vacation” was. Het liedje klinkt een stuk opgewekter dan de rest van de EP, maar maakt de boosheid van de EP aanstekelijker door het voelbare venijn en sarcasme.
Dat ‘Paper Trail of Happiness’ genoeg materiaal bevat om het publiek tijdens liveshows mee te nemen in al het geweld en de frustraties, staat buiten kijf. Wat betreft de kwaliteit van de nummers is het een plaat van pieken en dalen. De pieken zijn echter in de meerderheid, en dit zijn dan ook songs die je met plezier in je eigen spotify playlist zet.
23 maart staat Charlie & the lesbians in het Stroomhuis met een homecoming show van de release tour. Tickets zijn via de Effenaar online te bestellen.