Popronde Eindhoven 2018: hoge kwaliteit met veel diverse stijlen Popronde Eindhoven 2018: hoge kwaliteit met veel diverse stijlen

Na het fijne optreden van Moon Moon Moon is het tijd voor singer-songwriter John-Lewis Cabot in O’Sheas. Het is een verademing om eens géén coverband op het podium van de Ierse pub te zien, maar de jonge Zaandammer heeft het desondanks zwaar. Zo moet hij concurreren met een voetbalwedstrijd die op groot scherm naast het podium uitgezonden wordt en vinden sommige gasten hun eigen dronkemansgebral interessanter dan het optreden. Geen ideale setting voor een glansrijk optreden en dat was het dan helaas ook niet. Met Cabot’s rauw en hese stem en lekker percussieve speelstijl had dat er beslist meer ingezeten. Iedere straathoek had daarvoor volstaan, maar in O’Sheas bleef het behelpen. (TM)

Singer-songwriter en producer Verena Ward schopte het bij ‘De Grote Prijs van Nederland’ tot de finale. De Rotterdamse is duidelijk geïnspireerd door The xx en Blood Orange; ze experimenteert tussen elektronische muziek en dromerige indie pop. Doordat ze veel bezig is met haar instrumenten, is het interessant om te zien hoe de nummers worden opgebouwd. De vele lagen in de loopmachine lossen helaas niet overal op in een mooi geheel, waardoor er weinig overblijft van dynamiek in de set. (CZ)

De bruine potten & pannenkroeg De Gouden Bal is dè ideale setting voor Donna Blue. De sound van de heren en dame is net zo vintage als de inrichting van het café (en een deel van de bezoekers). Denk bij de sound van Donna Blue aan 60’s en 70’s Gainsbourgiaans-chansons. Het meeste wordt wel in het Engels gezongen, maar de gloednieuwe single ‘1, 2, 3’ is dan weer wel Franstalig. Om het plaatje af te maken heeft frontvrouw Danique van Kesteren ook nog eens die welbekende look van tengere française en zou ze niet misstaan in de erelijst van Franse “zuchtmeisjes”. De uitsmijter ‘Sunset Blvd’ steekt zelfs Gainsbourg’s meesterwerk ‘Ballade De Melody Nelson’ naar de kroon, maar dan met een vrolijke knipoog. (TM)

Waren de jaren tachtig echt zóóó jaren tachtig? Goed, de schoudervulling ontbreekt in het jasje van zangeres Suzanne Kipping, maar alles klinkt “moddervet” jaren tachtig. Al is moddervet misschien niet helemaal de juiste omschrijving voor dat 8-bits decennium. De frontvrouw steekt haar bewondering voor het icoon Madonna ook niet onder stoelen of banken. De set in De Oude Rechtbank wordt dan ook afgesloten met Madonna’s hit ‘Hung Up’. Toch roept de band eerder associaties op met een electropop-act als Chvrches. Al heeft dit ongetwijfeld ook te maken met Suzanne’s Lauren Mayberry-achtige charme. 

De muziek is alsof Chvrches een tripje in een tijdmachine heeft gemaakt en is teruggekomen met een flinke dosis bits en bytes sounds uit de jaren tachtig. Sheila and the Kit is dan ook vooral voor de liefhebber van dat decennium bijzonder aanstekelijk. (TM)