“Wij zijn hier om Lookapony te helpen”, zo introduceert het Amsterdamse Bartek zichzelf. Een wel heel letterlijke vertaling van support-act op deze albumpresentatie. Een slimme zet is het wel om deze band als voorafje te boeken, want er is een flinke buzz gaande rondom dit trio. En buzz rijmt op fuzz, het handelsmerk van de band. Net als punkrock. Punkrock met veel nuance en verfijning, tot aan het verwisselen van bekkens van het drumstel gedurende de set toe. De band zet een stevige geluidsmuur neer, met de sterke melodielijnen in gitaar en zang als dikke cementlaag. Razendsnel (vooral die drummer, mijn hemel) en razend knap. Single ‘22’ – “daar kun je op hakken” – wordt tot het laatst bewaard. ‘Snowman’, dat laat horen dat ook binnen dit donkere minimalisme aanstekelijkheid kan bestaan, is echter het hoogtepunt van de set.
Lookapony barst van de ambities en heeft inmiddels de liveshow om die waar te maken
Band tilt ‘Ha-Satan’ live naar hoger plan
2015 had het jaar van de doorbraak van Lookapony moeten worden, aldus de band in een interview met 3voor12/Eindhoven in mei 2014. Die plannen zijn bijgesteld en “als alles goed gaat” wordt 2017 het jaar van de grote doorbraak. Daar is een volwaardig debuutalbum voor nodig in Nederland (check), een goede albumpresentatie en dan maar hopen dat de landelijke pers (om mee te beginnen) het oppikt. Om die kansen te spreiden wordt ‘Ha-Satan’ maar liefst vier keer persoonlijk voorgesteld, van Gent tot aan Amsterdam. En wat ligt dan ongeveer halverwege? Juist, thuisstad Eindhoven. En die is vanavond aan de beurt, met – uiteraard – Stroomhuis als thuishaven.
Bartek
Bartek
Lookapony
Waar ‘Ha-Satan’ echt even de tijd nodig heeft om in te werken, is de albumpresentatie ervan vanavond meteen pakkend. ‘In Space’, niet direct opvallend op het album, geeft direct zo’n voorgevoel dat de inzet hoog is. Het garagerockachtige – we mogen het niet zeggen, maar hoe duidelijk is hier de invloed van producer Raven Aartsen (Mozes and the Firstborn) hoorbaar? – ‘Bored Lonely’ sluit er meteen goed op aan. Maar die stem van frontman Grave, oef. Die lijkt nu al wat stuk. En de avond is nog zo jong. Ah, daar is wel overheen te komen, aangezien zijn stem op plaat ook zo rauw klinkt – en in sommige vallen nasaal door verkoudheid. Het refrein van ‘FortyFour’ wordt zelfs een beetje gezongen als de Barry White van de garagerock. Het nummer gaat over in ‘Hate Me I’m Weird’, dat nog maar een tandje sneller wordt gespeeld. Ontzettend catchy.
Als ook in ‘Snakes’ de stem weer behoorlijk schuurt, begint dat toch wat zorgen te baren. Vooral omdat deze albumpresentatie nog maar het begin is van meer. Veel meer, als het aan Lookapony ligt. Die ambities zijn bekend. Waar ze op plaat nog weleens wat hoog gegrepen lijken, worden ze live ogenschijnlijk moeiteloos de maat genomen; door de extra solo’s, de tomeloze energie en niet in de laatste plaats de zichtbare kwetsbaarheid van tekstschrijver Grave. Die kan op plaat vrij persoonlijk zijn zonder zijn ware gezicht te kunnen laten zien. Veel ruimte voor zijn emoties is er vanavond echter niet, want ballad ‘Never Be’ wordt overgeslagen en het moet vooral allemaal ‘ruiger en vuiger’. Hij krijgt zijn zin, als de band afsluit met ‘You Will Die’ en het Stroomhuis helemaal stuk gaat. Het moet toch als een gemiste kans voelen dat juist dit nummer niet op het vanavond gepresenteerde album staat. Het is duidelijk dat er echter genoeg overblijft waarmee zieltjes gewonnen kunnen worden.
Braz
Na afloop van het optreden van Lookapony wil rapper (!) Braz het publiek nog even “flamberen” en er een “krokant laagje omheen wikkelen”. Wat een eigenaardige slang. Maar het is dan ook een eigenaardige rapper, die zichzelf eerder als dichter op beats omschrijft. Hij rent en vliegt op en neer, maar laat ook zijn hart spreken. Het publiek smult ervan. Deels omdat hij na twee van die rockbands toch wat als een gimmick aanvoelt, deels omdat Braz alles geeft en dat heel behoorlijk doet met niets meer dan de dikke producties uit de cd-speler en zijn stem.
Gezien: albumpresentatie ‘Ha-Satan’ van Lookapony, op 17 februari 2017, in het Stroomhuis.