IJzersterke debuut-EP Tamarin Desert krijgt niet helemaal de presentatie die het verdient

Psychedelische zondagavond in Stroomhuis doet aan als minifestival

Tekst: Patric Muris / Fotografie: Lotte Schrander ,

Na een exclusieve Record Store Day Release op cassette met nieuw materiaal, kwam afgelopen zondag de ‘Surf Lounge EP’ van Tamarin Desert officieel uit. Dit vierde de band met een thuiswedstrijd in het Stroomhuis waarvoor liefst drie support-acts werden vastgelegd. Je zou bijna van een minifestival spreken.

Cymbaline
Niet geheel in stijl met het merendeel van de avonden in het Stroomhuis, wordt er vanavond vroeg en stipt op tijd afgetrapt. De eerste act, Cymbaline uit Nijmegen kan hierdoor nog op weinig belangstellenden rekenen. De bezoekers die wel tijdig binnen zijn worden meteen meegenomen in het muzikale thema van deze vanavond; Psych. De vijfkoppige band wisselt langgerekte psychedelische passages af met hoekige nummers die iets meer naar garagerock neigen. Muziek die goed gedijt op een broeierige zondagavond als deze en weet te overtuigen. Een half uur lijkt veel te kort voor deze jam-georiënteerde nummers, maar we moeten door, de avond is nog lang en er staan nog drie andere bands op het overvolle programma.  

The Mighty Breaks​
De Mozes and the Firstborn van Voorschoten, Zuid-Holland; zo wordt het tweede voorprogramma aangekondigd. Na een wat middle of the road begin is het steeds makkelijker om het daarmee eens te zijn. Vooral als het orgeltje een prominentere rol krijgt in het bandgeluid, wordt het een stuk makkelijker de hook wat vaker te ontdekken. Een anthem schrijven zoals de Eindhovense equivalent die een paar heeft, is de opdracht voor deze jongens. Met de wisselende samenzang, de dynamiek op het podium en het aanstekelijke geluid van die south east garagerock moet dat uiteindelijk wel gaan lukken voor The Mighty Breaks. En kom dan gerust nog eens terug. Maar dan niet meer zeuren over een stapje naar voren doen he´? Zo gaan die dingen niet in het Stroomhuis.

Tamarin Desert​
Na heel lang in een buzz geleefd te hebben, heel veel optredens en een paar singles verder, is het vanavond eindelijk zover voor Tamarin Desert om de belofte in te lossen met een eerste echte eigen release. De band is te nuchter – en bescheiden misschien ook wel – om daar heel gewichtig over te doen, al is de debuut-EP wel maar liefst meteen op vinyl geperst. Op die EP staat ijzersterke tweede single ‘Dreams’, eerder uitgegeven als cassettesingle, net als voorganger ‘Fools Last Stand’. Beide nummers zijn ook vandaag hoogtepunten in de set, al worden die welbekende langgerekte, hoge noten niet altijd gehaald. Dan is het even knijpen met die stem. Zanger Loek Hendrikx maakt het zichzelf ook niet gemakkelijk, zeker niet als hij zich waagt aan een cover van Creams ‘White Room’.

Met het stevig met effecten bewerkte gitaargeluid en de vele, vele reverb op de zang is ook daar duidelijk een eigen versie van gemaakt. Terug naar het eigen materiaal met hetzelfde recept valt maar weer eens op wat een duidelijk signature de band heeft. Die golvende zanglijnen die op en neer blijven gaan, het psychedelische gitaarspel en de zware groove waar de muziek zo op leunt; het zit overal in. Het nadeel van zo’n duidelijke eigen stijl, die het onmogelijk maakt niet te refereren aan Tame Impala, is dat de nummers nogal snel op elkaar lijken. Dat wringt wat als ‘How Could It Be’ wordt ingestart: het klinkt bekend en als herhaling tegelijkertijd.

Hoogtepunt van de set en van de hele avond is de liveversie van ‘Don’t You Know’. Alles klopt aan dat nummer. De opbouw, de sound en oh man, het is zo verdomde catchy. Het wordt perfect gebracht vanavond. Dit soort momenten had het optreden meer moeten hebben. De band is ingetogen gretig, gooit er veel whoo’s in en bedankt het volle Stroomhuis regelmatig, maar de verwachtingen waren vermoedelijk iets te hoog gespannen. Tijdens het ultrakorte optreden op Record Store Day, onlangs in Tuchthuis nog, werd meer beloofd. Of er werd daarna meer verwacht, nadat ‘Don’t You Know’, de speciale Record Store Day-release, voor het eerst live was gehoord. Het zal vast ergens in het midden liggen, maar duidelijk is wel dat er meer in zit voor deze band dan wat ze vanavond laat zien.

Hot Panda​
Het is zondagavond en we zijn drie optredens verder. Al zou Hot Panda de sterren van de hemel spelen, het is een aftershow waar niemand op zit te wachten. Amen, lijkt het nog maar halfvolle Stroomhuis al snel te zeggen. Hot Panda brengt veel energie en klampt zich vast aan de mensen die blijven staan. De wat als parodie ogende garage-act speelt best een vermakelijke show hoor, maar weinig memorabel en niet genoeg om te blijven. Als het trucje van de trompetspelende bassist en de zwaar met mimiek bedolven zanger-gitarist zijn uitgewerkt is de koek op. Maar het is dan ook echt al wel mooi genoeg geweest.

Gezien: EP-presentatie Tamarin Desert, op 29 mei 2016, in het Stroomhuis.