Lichte paniek in de Altstadt. Tijdens de soundcheck bleek er een versterker niet te werken. Het euvel was niet zomaar te verhelpen dus moest er stante pede een andere versterker gevonden worden. ‘The show must go on’, dus natuurlijk werd er een gevonden. Een half uurtje later dan gepland gaan de gordijnen voor het podium uiteindelijk open: showtime.
De steriele magneet die Matthew And The Atlas heet
Ook mét Atlas weet Matthew Hegarty de weg naar ontroering te vinden
Matthew And The Atlas, de band rond klassezanger Matthew Hegarty, stond al vaker in Eindhoven. Tijdens de eerste editie van Hit The City in 2012 speelde de wat zwaar op de hand lijkende zanger een adembenemende set in een doodstille Kapel. Vandaag speelt hij, met het Lichting-kwaliteitskeurmerk van de Effenaar, met zijn band in Café Altstadt ter promotie van het nieuwe album ‘Temples’. Ondanks de warmte en de collectieve kater na het kampioenschap van PSV, zijn er veel mensen naar het Stratumseind gekomen om hier getuige van te zijn.
Potman Jr.
De singer-songwriter Potman Jr., echte naam Freek Potman, weet meteen alle ogen op zich gericht door het tweede nummer van de avond op te dragen aan Ajax. Verschrikte blikken richting het podium, maar: 1-0 voor Potman als hij uitlegt dat het om een begrafenisliedje gaat. ‘Next Of Kin’ – dat is het begrafenisliedje – laat meteen horen dat we hier met een echt talent te maken hebben. Met een lage, doorleefde stem die doet denken aan William Elliott Whitmore en, jawel, Matthew Hegarty, brengt hij stemmige nummers die stuk voor stuk binnenkomen. Zijn zanglijnen lijken op die van Brian Fallon, maar het materiaal van Potman is iets zwaarder.
Potman heeft te kampen met het luidruchtige-kroeg-probleem maar trekt zich daar niets van aan. Gelukkig doen de meeste mensen in de Altstadt dat ook niet. Wie de moeite neemt om wat dichter naar het podium te lopen, kan in alle rust genieten van een indrukwekkend optreden. Geheel terecht is Potman Jr. geselecteerd voor de Popronde en een album is in de maak. Dat belooft wat.
Matthew And The Atlas
Vorige maand verscheen ‘Temple’, het tweede volwaardige album van Matthew And The Atlas. Een prima album waarop Hegarty andermaal bewijst een vaardig songwriter te zijn. Hij heeft wat meer afstand genomen van de folk die zijn vroegere werk kenmerkt, en is nu eigenlijk gewoon frontman van een indierockband. Met dien verstande dat hij zich van behoorlijk wat pathos bedient en gevoeligheid nog steeds niet schuwt.
Afgaande op de flinke rij gitaren op het podium, is de band heel wat van plan vanavond. Het begin van de set lijkt dat te bevestigen: we kijken hier niet naar een singer-songwriter die zich van een begeleidingsband bedient, maar naar een volwaardige gitaarband. ‘On A Midnight Street’, het ‘hardste’ nummer op ‘Temples’ zit meteen vooraan in de set en ook de daaropvolgende nummers ‘Mirrors’ en ‘Gutter Heart’ rocken behoorlijk.
Het geluid is dik in orde en het is goed om te zien dat de Altstadt het podium en de belichting een stuk intiemer heeft gemaakt. Intimiteit die helaas niet van de band afstraalt. Die speelt heel erg goed, het is zelfs net alsof je naar een cd met toegevoegde dynamiek luistert, maar het komt allemaal niet echt over. De band is statisch, op het kille af en het idee dat je naar vijf apart opererende muziekrobots zit te kijken, blijft de kop opsteken.
Maar gelukkig, Matthew And The Atlas revancheert zich wederom. Misschien is het wel een soort handelsmerk van de band; ook tijdens Hit The City was er sprake van een wat valse start. Na een nummer of vijf laat Hegarty de tijd in de Altstadt even stil staan met een werkelijk adembenemende versie van ‘Within The Rose’, direct gevolgd door minstens zo goede versies van ‘Elijah’ en ‘Old Master’.
Het is een keerpunt in de setlist en het lijkt erop dat er wat schroom van de band afvalt, al blijft die unaniem schuchter en rustig. Schoorvoetend krijgen we het advies voldoende water te drinken en er volgt een anekdote over zwemmen in de IJzeren Man, maar het is duidelijk dat Matthew And The Atlas liever muziek maakt dan praat.
En gezien het muzikale niveau dat de band vanavond haalt, is dat helemaal niet erg. Ondanks de wat stroeve start kun je niet anders dan concluderen dat Matthew And The Atlas gewoon een heel erg goede band is die niet alleen wonderschone platen maakt, maar ook live weet te beklijven. Afstandelijk, maar uiteindelijk onweerstaanbaar.
Gezien: Potman Jr. en Matthew And The Atlas, op 11 mei, in Café Altstadt.