NO Blues’ mix van culturen blijft intrigeren

Multicultureel collectief speelt een geslaagde 'thuiswedstrijd' in Meneer Frits

Tekst: Theo Miggelbrink / Fotografie: Nadia Hagen ,

NO Blues is ooit ontstaan als trio, toen snarenwonders Ad van Meurs, Haytham Safia en Anne-Maarten van Heuvelen op uitnodiging van het Productie Huis Oost Nederland in 2004 voor het eerst samenkwamen voor een driedaagse sessie. Ondanks de verschillen in cultuur en karakters bleek dit een zeer vruchtbare samenwerking. Met toevoeging van de Soedanese percussionist Osama Meleegi en achtergrondzangeres Ankie Keultjes blijkt NO Blues nu ruim tien jaar, vijf studio albums en een live album later, nog steeds even uniek.

Meneer Frits, waar het optreden vanavond plaatsvindt, is de thuisbasis van Ad van Meurs. Als programmeur presenteert hij hier immers sinds jaar en dag op de maandagavond een keur aan nationale en internationale folk, americana, en blues artiesten. Je zou dus kunnen spreken van een thuiswedstrijd vanavond. Maar met een band waarbij de leden respectievelijk afkomstig zijn uit - het Arabische deel van - Israël, Soedan, en Nederland is thuiswedstrijd wellicht niet voor iedereen een adequate omschrijving. 

Muzikaal is NO Blues de vreemde eend in de bijt. Waar voor Ad van Meurs, Ankie Keultjes en Anne-Maarten van Heuvelen geldt dat ze vooral geïnspireerd zijn door Amerikaanse roots-muziek, voegen U’d speler Haytham Safia en percussionist Osama Meleegi hier invloeden uit hun Arabische en Afrikaanse thuislanden aan toe. Dit levert een mix van culturen op die NO Blues — tot op heden — nog steeds uniek maakt. De niet alledaagse U’d waar Safia op speelt is een peervorming snaarinstrument, iets kleiner dan een gitaar.

In thematiek valt de muziek ook in twee delen uiteen: Enerzijds zijn er nummers met klassieke blues thema’s zoals ‘Head Lock’ en ‘Black Cadillac’, anderzijds kijkt NO Blues ook niet weg voor problemen in de wereld. Kwesties waar bijvoorbeeld de Arabische Wereld momenteel mee te maken heeft komen in ‘Last Train To Haifa’ en ‘Exodus’ voorbij. En juist in het loom broeierige ‘Exodus’ waarin Ad van Meurs de zang voor zijn rekening neemt, laat hij met zijn omfloerste, door single malt whisky gerijpte stem, perfect horen waarom de muzikale mix van No Blues zo goed werkt.

Dat gedurende het gehele optreden de vlam nergens echt in de pan slaat, is vanavond wellicht wel een pré. Op het wereldtoneel is de tegenstelling tussen Oost en West vaak al explosief genoeg. Dat een muzikale clash van culturen juist lekker smooth kan uitpakken is een verademing en misschien wel voorbeeld voor de maatschappij en politiek.

Dat de heren en dame stevig kunnen rocken bewijzen ze pas op de valreep, tijdens toegift ‘Dancing Without Sound’ als Haytham Safia en Osama Meleegi van plek wisselen en drummer Eric van de Lest de band komt versterken op het podium. Over het algemeen is NO Blues vooral een band vol karaktervolle muzikanten die het moeten hebben van hun virtuoze muzikale communicatie over en weer. En daar viel vanavond heel weinig op af te dingen.

Gezien: NO Blues, Meneer Frits, 29 februari 2016